In de eerste plaats dan: zijn eenige dezer gevoelens
ooit door de kerk als ketterijen beschouwd, en zijn de verbreiders er
van aan de kerkelijke straffen onderworpen geworden, waarmede de
ketterij gestraft wordt?
Na een tamelijk wijdloopig onderzoek op dit punt, heeft de
schrijfster niet meer dan één voorbeeld van dien aard
kunnen opsporen. Het is niettemin mogelijk dat er zulke gevallen in
andere kerkelijke afdeelingen bestaan hebben, die aan de nasporing
ontsnapt zijn.
Een geestelijke in de „Cincinnati New school
Presbytery,” predikte de leer, dat het houden van slaven door den
Bijbel [39]gebillijkt werd; en om zijne volharding in het
handhaven van dat gevoelen, werd hij door die „Presbytery”
in zijn dienstwerk geschorst. Hij beriep zich op de Synode, en de
beslissing werd door de Synode van Cincinnati bekrachtigd. De
„New School General Assembly” vernietigde nogtans deze
beslissing der „Presbytery,” en herstelde den geestelijke
in zijn ambt. Van hare zijde weigerde nu de „Presbytery”
hem weder te aanvaarden, en men ontving hem in de „Old School
Church.”
De Presbyteriaansche kerk heeft waarschijnlijk alle andere kerken in
de Vereenigde Staten door haren ijver voor leerstellige gevoelens
overtroffen. Deze kerk is tot in hare grondvesten toe door
kettertwisten geschokt en bewogen geworden; maar, dit enkele geval
uitgezonderd, weet men niet dat eenige dier beginselen, welke door
zuidelijke Presbyteriaansche ligchamen en individuën beweerd zijn
geworden, ooit als onderwerpen van ketterij in hare Algemeene
Vergadering zijn ter sprake gebragt.
Omstreeks den tijd dat Smylie’s vlugschrift het licht zag,
werd de Presbyteriaansche kerk geschokt door het regtsgeding, den
Eerwaarden Albert Barnes om zekere door hem verdedigde kettersche
gevoelens aangedaan. Deze ketterijen raakten het werkverbond, in Adam,
als ons hoofd, gevestigd; de toerekening zijner zonde aan zijne gansche
nakomelingschap; en de vraag of de mensch op eenigerlei wijze bekwaam
is om Gods geboden te bewaren.
Om de voorstelling van zekere gevoelens nopens deze onderwerpen,
werd aan Mr. Barnes, door de Synode waartoe hij behoorde, het
stilzwijgen opgelegd, en zijn regtsgeding over deze punten in de
Algemeene Vergadering bleef een tijd lang het hoofd-onderwerp,
waarvoor, in de Presbyteriaansche kerk, al het overige op den
achtergrond geraakte. Ook de Eerwaarde Dr. L. Beecher werd in
gelijksoortige gevoelens in een regtsgeding gewikkeld. Gedurende al
dien tijd werd er geene notitie genomen van de ketterij (zoo zij dit
is) dat het regt om, uit winstbejag, menschen te koopen, te verkoopen,
of in slavernij te houden, uitdrukkelijk door God verleend werd;
alhoewel die ketterij, in dezelfde Presbyteriaansche kerk, door Mr.
Smylie en de Presbyterianen waarmede hij verbonden was, in het openbaar
verbreid werd. [40]
Wilde men de reden daarvan hierin zoeken, dat de slavenkwestie eene
vraag van praktikale zedekunde, en niet van dogmatische
godgeleerdheid is, dan moeten wij doen opmerken dat zedekundige
vraagstukken van veel minder belang met den vurigsten ijver zijn
behandeld geworden.
De Presbyteriaansche kerk der „Old School,” tot wier
gemeente de meeste der slavenhoudende Presbyterianen in het Zuiden
behooren, heeft nooit het voornemen aan den dag gelegd om hare leden
eenige kerkelijke straf op te leggen voor de handhaving van een stelsel
dat het wettig huwelijk aan alle slaven ontzegt. En toch werd deze kerk
tot in hare grondvesten geschokt door de behandeling eener zedekundige
vraag, die aan een onpartijdig opmerker waarschijnlijk veel minder
belangrijk zal voorkomen; de vraag namelijk, of het een’ man
vrijstaat, met de zuster zijner overledene vrouw te huwen. Voor een
tijd lang scheen al de sterkte en aandacht van de kerk zich als in
één brandpunt op dit belangrijk onderwerp te vestigen. De
twistvraag werd door de „Presbytery” voor de Synode, en
door deze voor de Algemeene Vergadering getrokken, en eindigde
hiermede, dat een zeer achtenswaardig leeraar om deze misdaad van
zijnen post ontzet werd.
De Eerwaarde Robert J. Breckenridge, Theol. Dr., een lid der
„Old School Assembly,” beschrijft den toestand der
slavenbevolking met betrekking tot het huwelijk aldus: „het
slavenstelsel ontzegt aan eene geheele klasse van menschelijke wezens
de heiligheid des huwelijks en des huisgezins, terwijl het hen dwingt
om in een staat van onwettige gemeenschap (concubinage) te leven; want
in het oog der wet is geen gekleurde slaaf de echtgenoot van eenige
bijzondere vrouw, noch eenige slavin de vrouw van eenigen bijzonderen
man; is geen slaaf de vader van eenig bijzonder kind, en geen
slavenkind het kind van eenigen bijzonderen vader of moeder.”
Had deze kerk nu het feit, dat drie millioenen mannen en vrouwen,
door de wetten des lands, verpligt waren om op deze wijze te leven, als
niet minder gewigtig ter harte genomen, dan is het uit de opregtheid,
de betoogkracht, de hevigheid, het Bijbel-onderzoek, en den
onvermoeiden ijver, door haar aan het regtsgeding van Mr. Mac Queen te
koste gelegd, klaarblijkelijk, dat zij ook met betrekking tot dit feit,
zeer veel zou hebben kunnen verrigten. [41]
De geschiedenis van de eenstemmige handelwijze der kerken van alle
benamingen, zoowel in de vrije als in de slaven-Staten, levert aan een
nadenkend gemoed een treurig, door feiten opgehelderd voorbeeld op van
die trapsgewijze verbastering des zedelijken gevoels, die het gevolg is
van met eene erkende zonde in eenige, ook nog zoo geringe, schikking te
treden. De beste gemoederen van de wereld kunnen zulk eene
gemeenzaamheid niet doorstaan, zonder schade te lijden aan hun zedelijk
gevoel. De feiten van het slavenstelsel en van de slavenwetten, aan
belangelooze regters in Europa voorgesteld, hebben eene algemeene
uitbarsting van afgrijzen te weeg gebragt; en toch zijn deze dingen, in
vergaderingen uit de wijste en beste geestelijken van Amerika
zaâmgesteld, telken jare beredeneerd geworden, zonder eenige
uitkomsten op te leveren die het euvel slechts in het allerminste
verzacht hebben. De reden daarvan is deze: een gedeelte der leden van
deze ligchamen hadden zich verbonden om het stelsel vol te houden, en
alle discussiën daarover stellig te weigeren en af te snijden; en
het andere gedeelte van het ligchaam beschouwde de zaak niet als zulk
eene levensvraag, dat zij eene afscheiding om harentwille zou kunnen
wettigen.
Niemand zal er aan twijfelen dat, indien de zuidelijke leden zich
ten aanzien der Godheid onzes Zaligmakers op zulk een standpunt
geplaatst hadden, de scheiding onmiddellijk en eenparig zou hebben
plaats gehad; maar toch wordt door de Zuidelijke leden het regt
gehandhaafd om menigten van mannen en vrouwen te koopen en te
verkoopen, te huren, te verhuren en te verpanden, die zij, in
denzelfden adem, verklaard hebben ledematen hunner kerken, en echte
Christenen te zijn. De Bijbel verklaart van die allen, dat zij tempelen
des Heiligen Geestes, dat zij leden van Christus ligchaam, dat zij Zijn
vleesch en been zijn. Is nu niet de leer dat men de leden van Christus,
Zijn ligchaam, Zijn vleesch en been, om winstbejag regtmatig verkoopen
mag, eene zoo wezenlijke ketterij als de verloochening der Godheid van
Christus; en wordt er Hem die over allen is, God, te prijzen in
eeuwigheid, geene oneer door aangedaan, dit vreeselijk gevoelen, met
zijne nog vreeselijker gevolgen, te dulden, terwijl de geringste
ketterijen nopens de toerekening van Adam’s zonde met de grootste
hevigheid vervolgd worden? Als het vervolg van de geschiedenis
[42]der handelingen van al de aldus vereenigde
ligchamen eenmaal geschreven zal kunnen worden, dan zal het blijken
dat, uit hoofde van deze dulding eener erkende zonde, het getuigenis
tegen de slavernij van jaar tot jaar zwakker geworden is. Als wij de
geschiedenis van alle kerkelijke afdeelingen overzien, dan zal het ons
in het oog vallen dat zij in den beginne eene zeer sterke taal tegen de
slavernij hebben doen hooren. Dit is inzonderheid het geval met de
Methodistische en Presbyteriaansche ligchamen, om welke reden wij deze
beide tot voorbeelden zullen kiezen. Het genootschap der Methodisten
inzonderheid, als door John Wesley georganiseerd, was een
anti-slavernij-gezind genootschap, en zijn Boek van kerkelijke tucht
bevatte de stelligste wetten tegen het houden van slaven. De
geschiedenis der achtereenvolgende besluiten van de Conferentie dezer
kerk is zeer treffend. In 1780, eer de kerk nog wettig in de Vereenigde
Staten geordend was, besloot zij het volgende:
De Conferentie erkent dat de slavernij met de
Goddelijke en menschelijke wetten en met die der natuur in strijd is;
als ook dat zij schadelijk is voor de maatschappij; dat zij gekant is
tegen de inspraken des gewetens en van de ware godsdienst; en dat zij
aan anderen doet wat wij niet wenschen zouden dat anderen aan ons
deden.
In 1784, toen de kerk volkomen georganiseerd was, werden er
maatregelen genomen, de tijdstippen voorschrijvende waarop leden die
reeds slavenhouders waren, hunne slaven zouden emanciperen. Hierop
volgden wederom deze:
Een iegelijk wien het aangaat, en zich niet aan deze
regelen wenscht te onderwerpen, zal volkomen vrijheid hebben om ons
genootschap te verlaten binnen de twaalf maanden, volgende op de
bovengemelde, hem gedane waarschuwing; zullende hij anders door de
opzieners buiten het genootschap gesloten worden.
Niemand die slaven houdt, zal in het vervolg tot het genootschap of
tot ’s Heeren Avondmaal worden toegelaten, tenzij hij zich vooraf
aan deze regelen, de slavernij betreffende, onderwerpe. [43]
Zij die slaven koopen, verkoopen, of wel er zich van ontdoen, anders
dan om ze te bevrijden, zullen onmiddellijk worden uitgesloten.
In 1801:
Wij verklaren meer dan ooit overtuigd te zijn van het
groote kwaad der Afrikaansche slavernij, die nog in deze Vereenigde
Staten wordt aangetroffen.
Ieder lid des genootschaps die een slaaf verkoopt, zal, na voldoend
bewijs, terstond uit het genootschap worden verwijderd.
De jaarlijksche Conferentiën zullen belast worden met het
stellen van adressen aan de Wetgevende Magt, strekkende tot de
trapsgewijze emancipatie der slaven. Door de jaarlijksche
Conferentiën zullen speciale commissiën uit de
achtenswaardigste onzer vrienden benoemd worden, tot leiding dier
aangelegenheid; terwijl de voorzittende ouderlingen, diakenen, en
reizende predikers zoo vele handteekeningen als mogelijk op de adressen
zullen inwinnen, en al den bijstand zullen verleenen die hun in allen
opzigte ten dienste staat, om de commissiën te helpen, en de
gezegende onderneming te bevorderen. Dit zal van jaar tot jaar worden
voortgezet, tot dat het beoogde doel bereikt is.
Welk eene verandering in 1836! De Algemeene Conferentie hield hare
jaarlijksche zitting te Cincinnati, en nam het volgende besluit:
Door de afgevaardigden der jaarlijksche Conferentie,
in Algemeene Conferentie vereenigd, is besloten, dat zij
besliste tegenstanders zijn van het moderne abolitionismus, en dat zij
alle regt, wensch of voornemen tot tusschenkomst in de
burgerlijke en staatkundige betrekking tusschen meester en slaaf, zoo
als zij in de slavenhoudende Staten dezer Unie bestaat, ten eenemale
ontkennen of afwijzen.
Deze besluiten gingen met eene zeer groote meerderheid door. Er kwam
een adres in van de Wesleyaansch-Methodistische Conferentie in
Engeland, dat zich over de zaak [44]der slavernij ernstig, doch
vriendbroederlijk uitliet. De Conferentie weigerde het openbaar te
maken. In den herderlijken brief aan de kerken komen de volgende
zinsneden voor:
Het kan u niet onbekend zijn dat de slavernijkwestie
in de Vereenigde Staten, door het constitutioneel verdrag hetwelk ons
als natie vereenigt, aan de regeling van de Wetgevende Vergaderingen
der afzonderlijke Staten zelven overgelaten, en alzoo buiten het
toezigt der algemeene regering, zoowel als dat van alle kerkelijke
ligchamen gebleven is; waaruit volgt dat in de slavenhoudende Staten de
geheele verantwoordelijkheid wegens het al dan niet bestaan der
slavernij, op de Wetgevende Vergaderingen dier Staten blijft rusten.
**** Deze feiten, welke hier alleen vermeld worden als aanleiding tot
de vriendschappelijke vermaning welke wij u wenschen te geven, leggen
ons, als uwe herders, aan wie het opzigt over uwe zielen, waarvan zij
eenmaal rekenschap moeten geven, is aanbevolen, de verpligting op, om u
van alle abolitionistische bewegingen en vereenigingen af te manen, en
u te verbieden eenige hunner schriften te beschermen of aan te
moedigen, enz. ***
De ondergeschikte Conferentiën leiden denzelfden geest aan den
dag.
In 1836 besloot de New-Yorksche jaarlijksche Conferentie dat niemand
tot diaken of ouderling zou gekozen worden, ten ware hij zich jegens de
kerk wilde verbinden om zich van alle discussie nopens dit onderwerp te
onthouden.1
In 1838 besloot de Conferentie,
dat dezulke harer leden, of aankomelingen, die den
„Zions Watchman” mogten voorstaan, hetzij
door tot lof van dat blad te schrijven, door het te verspreiden, aan te
bevelen, er inteekenaars aan te verschaffen, of gelden ervoor in te
zamelen, als schuldig aan onbedachtheid beschouwd, en als zoodanig
gestraft zullen worden.
Men zal zich herinneren dat „Zions
Watchman” door Le [45]Roy Sunderland werd uitgegeven,
voor wiens gevangenneming de Staat van Alabama vijftig duizend dollars
had uitgeloofd.
In 1840 nam de Algemeene Conferentie te Baltimore het reeds door ons
aangehaalde besluit, hetwelk den predikanten verbood, kleurlingen tot
het geven van getuigenis in hunne kerken toe te laten. Men heeft
berekend dat door deze daad omstreeks tachtig duizend menschen van het
regt van getuigenis beroofd zijn geworden. Deze Methodistische kerk
splitste zich naderhand in eene noordelijke en zuidelijke Conferentie.
De zuidelijke Conferentie is geheel en al vóór de
slavernij gestemd, terwijl de noordelijke nog altoos slavenhoudende
Conferentiën en leden telt.
Van de noordelijke Conferentiën nam eene der uitgebreidste, die
van Baltimore, het navolgende besluit:
Is besloten, dat deze Conferentie alle
deelneming in het abolitionismus afkeurt. En dewijl zij, integendeel,
besloten heeft hare welbekende en lang gevestigde stelling te handhaven
door de tot hare gemeenschap behoorende reizende predikanten buiten de
slavernij-kwestie te houden, zoo is ook besloten geene betrekking te
onderhouden met eenig kerkelijk ligchaam dat het niet houden van slaven
tot voorwaarde van het lidmaatschap der kerk maakt, maar de kerkelijke
tucht, zoo als zij bestaat, te ondersteunen en te handhaven.
Het volgende uittreksel is genomen uit een adres van de
Philadelphische jaarlijksche Conferentie aan de onder haar opzigt
staande gemeenten, gedagteekend uit Wilmington (Staat Delaware) den
7den April 1847:
Zoo het plan van scheiding ons met de herderlijke zorg
over u belast, dan blijft er te onderzoeken of wij, als Conferentie of
als menschen, iets hebben gedaan, waardoor wij uwe liefde en vertrouwen
verbeurd zouden hebben. Het is ons niet bekend dat wij, zelfs in de
groote woeling die u, eenige maanden geleden, bedroefde, door iemand
wien het ook zij, van eenige fout in ons zedelijk gedrag, van
ongezondheid in de leer, of wel van dwingelandij of omkoopbaarheid in
de handhaving der kerkelijke tucht beschuldigd [46]zijn. Doch wij vernemen dat de oorzaak der
ongelukkige spanning onder u alleen deze is, dat sommigen ons
verdenken, of veinzen te verdenken, van abolitionisten te zijn. Doch
geene bijzondere daad van de Conferentie, noch van iemand harer
afzonderlijke leden, wordt als bewijs aangevoerd voor deze ongegronde
en onregtvaardige verdenking. Wij mogen het vragen, broeders, of de
loop onzer zestigjarige bediening onder u ons niet voor zulk eene
beschuldiging behoorde te vrijwaren? Of de vraag, die wij sinds eenige
jaren gewoon zijn den candidaten voor te leggen, namelijk, zijt gij
een abolitionist? zonder wier ontkennende beantwoording geen hunner
onder ons werd toegelaten, ons niet voor zulk eene beschuldiging
behoorde te vrijwaren. Of de daad der laatste Conferentie met
betrekking tot deze bijzondere zaak niet elken opregten en
waarheidlievenden behoorde te overtuigen dat wij geene abolitionisten
zijn, en het ook niet begeeren te zijn? *** Wij kunnen niet bevroeden
hoe wij voor abolitionisten kunnen worden aangezien, ten ware men de
predikanten der Methodistisch-Episcopaalsche kerk in het Zuiden in
hetzelfde licht wilde beschouwen.
Onder toewensching van alle hemelsche zegeningen, blijven wij,
waarde broeders, de uwen in Christus Jezus,
J. P. Durbin.
J. Kennaday.
Ignatius T. Cooper.
William H. Gilder.
Joseph Castle.
Deze feiten mogen volstaan ter kenschetsing van de gevoelens der
Methodistische kerk. De geschiedenis is treurig, doch leerzaam. Die der
Presbyteriaansche kerk is evenzeer belangrijk.
In 1793 werd de volgende verklarende noot op het achtste gebod bij
het Boek der kerkelijke tucht ingelascht, als de leer der kerk met
betrekking tot het houden van slaven uitdrukkende:
1 Tim. I: 10. De wet is gemaakt tegen MENSCHENDIEVEN. Deze misdaad stelde hen die zich daaraan
schuldig maakten, aan de zwaarste straf bloot, Exodus XXI: 16;
[47]en de Apostel plaatst hen hier onder de zondaars
van den eersten rang. Het door hem gebezigde woord omvat, in zijne
oorspronkelijke beteekenis, allen die medepligtig zijn aan het in
slavernij brengen of houden van eenig menschelijk schepsel. Hominum fures, qui servos vel liberos, abducunt, retinent,
vendunt, vel emunt. Menschendieven zijn zij alle, die slaven of
vrije lieden wegleiden, en ze HOUDEN,
KOOPEN of VERKOOPEN.
Een vrij mensch te stelen, zegt Grotius, is de ergste soort van
diefstal. In andere gevallen stelen wij slechts menschelijk eigendom;
doch wanneer wij menschen stelen of in slavernij houden, dan maken wij
ons meester van hen, die, gemeenschappelijk met ons, tot heeren over de
aarde gesteld zijn.
Aan geene regelen der kerkelijke tucht werd kracht bijgezet, en
leden die door de aangehaalde woorden aan deze misdaad schuldig
verklaard werden, bleven ongestoord, als predikanten of ouderlingen,
tot de gemeente behooren. Deze onbestaanbaarheid werd in 1816 uit den
weg geruimd, door het aangehaalde uit het Boek der kerkelijke tucht te
schrappen. In 1818 gaf zij eene verklaring harer inzigten nopens de
slavernij. Dit document is zeer uitgebreid, in een echt christelijken
geest gedacht en geschreven, en werd eenstemmig aangenomen. Het
navolgende is zijne belijdenis opzigtelijk den aard der slavernij:
Wij beschouwen het moedwillig in slavernij brengen van
een gedeelte des menschelijken geslachts door een ander, als eene zware
schending der kostelijkste en heiligste regten der menschelijke natuur;
als ten uiterste onbestaanbaar met de wet Gods, die eischt dat wij
onzen naasten zullen liefhebben als ons zelven; en als ten eenemale
onvereenigbaar met den geest en de voorschriften van het Evangelie van
Christus, die ons inscherpen: „alles wat gij wilt dat u de
menschen doen zullen, doet gij hen ook alzoo.” De slavernij
schept eene tegen de zedeleer aandruischende stelling (paradox); zij
brengt zedelijke, voor hunne daden verantwoordelijke, en onsterfelijke
wezens in eenen toestand, die hen naauwelijks het vermogen tot
zedelijke werkzaamheid overlaat. Zij doet het van den wil van anderen
afhangen of zij godsdienstig onderwijs [48]zullen ontvangen;
of zij den waren God zullen kennen en vereeren; of zij in de zegeningen
des Evangelies zullen deelen; of zij de pligten en genoegens van
echtgenooten, ouders en kinderen, betrekkingen en vrienden, zullen
volbrengen en genieten; of zij hunne kuischheid en zuiverheid zullen
bewaren, of de voorschriften van regtvaardigheid en menschelijkheid
zullen opvolgen. Deze zijn eenige der gevolgen van de slavernij;
gevolgen, niet denkbeeldig, maar die in haar bestaan zelve liggen
opgesloten. De rampen waaraan de slaaf altoos is blootgesteld,
hebben dikwijls werkelijk plaats, en wel in hun ergsten trap en
gedaante; en waar zij alle geen plaats hebben—zoo als wij met
blijdschap zeggen, dat dikwijls, door den invloed der beginselen van
Godsdienst en menschelijkheid op het gemoed der meesters, het geval
is—is de slaaf niettemin beroofd van zijn natuurregt, als
menschelijk wezen verlaagd, en aan het gevaar blootgesteld van in
handen van een meester over te gaan, die hem alle ongemakken en
beleedigingen kan doen ondergaan, die onmenschelijkheid en gierigheid
hem kunnen doen uitdenken.
Deze taal was voorzeker duidelijk en beslissend, en werd, door
slavenhouders en niet-slavenhouders, eenparig goedgekeurd. Men
zou zonder twijfel gedacht hebben, dat nu de tijd der verlossing nabij
was. De verklaring gaat nog verder, en zegt:
Wanneer de onbestaanbaarheid der slavernij met de
uitspraken van Godsdienst en menschelijkheid bewezen is, en algemeen
ingezien en erkend wordt, dan is het duidelijk de pligt van alle
Christenen, die zich in het licht der tegenwoordige bedeeling verheugen
mogen, om eerlijke, ijverige, onvermoeide pogingen aan te wenden tot
verbetering der dwalingen van vorige tijden, en zoo spoedig mogelijk
deze vlek op onze heilige Godsdienst af te wisschen door de
VOLKOMENE AFSCHAFFING der slavernij onder het
Christendom en door de geheele wereld.
Hier zien wij dan de geheele, slavenhoudende en niet-slavenhoudende,
Presbyteriaansche kerk, daadwerkelijk tot een groot
abolitie-genootschap gevormd, zoo als wij gezien hebben dat de
Methodistische insgelijks was. [49]
De „Assembly” zegt verder dat de slaven voor
tegenwoordig nog niet tot de vrijheid zijn voorbereid; dat zij (de
„Assembly”) treurig is aangedaan over het op kerk en
vaderland overgeërfde aandeel in dit kwaad; doch dat „een
groot en het deugdzaamste gedeelte der gemeente DE
SLAVERNIJ VERAFSCHUWT en HARE
VERNIETIGING wenscht.” Wijders vermaant zij om het werk
van het onderwijs der slaven onverwijld aan te vangen, met het doel om
hen tot de vrijheid voor te bereiden; om geen langer uitstel te nemen
dan „met betrekking tot het openbare welzijn
onvermijdelijk gevorderd wordt;” en om zich „door
geene andere inzigten te laten beheerschen dan „eene eerlijke
en onpartijdige beschouwing van het welzijn der onderdrukte partij,
op welke beschouwing de nadeelen en ongelegenheden die zij mogt
medebrengen, geen invloed mogen uitoefenen.” Zij
waarschuwt tegen eene „noodelooze uitbreiding dier redenen van
noodzakelijkheid” als dekmantel voor de zucht tot
instandhouding der slavernij. Zij eindigt met de bedreiging eener
onmiddellijke censuur en schorsing jegens een ieder die een
mede-Christen, zonder diens toestemming, verkoopen mogt.
Wanneer wij in aanmerking nemen dat dit alles, zoowel door
slavenhouders als anderen, eenstemmig werd aangenomen, en
toestemmen, zoo als wij ongetwijfeld doen, dat het eerlijk en ter
goeder trouw geschiedde, dan zullen wij er voorzeker iets van
verwachten. De onmiddellijke daarstelling en organisatie van scholen
voor de slavenkinderen; een doelmatig godsdienstig onderrigt; eene
volkomene staking van den handel in Christenslaven; wetten, die de
familie-betrekkingen heiligen; dit alles zouden wij er van verwachten.
En is er iets van dat alles gedaan of beproefd? Helaas! Twee jaren
later kwam de admissie van Missouri tot de Unie, en de toenemende vraag
op de Zuidelijke slavenmarkt, en de binnenlandsche slavenhandel. In
plaats van school-onderwijzers had men slaven-handelaars; in plaats van
scholen te verzamelen, verzamelde men slaven-hoopen; in plaats
van schoolhuizen te bouwen, bouwde men slavenhokken,
slavengevangenissen, factorijen, of hoe de handel ze verkiest te
noemen; en dit was de geschiedenis van het plan van trapsgewijze
emancipatie!
Zestien jaren later, in 1834, gaf eene speciale commissie uit de
synode van Kentucky, in welken Staat, naar het algemeen [50]gevoelen, de slavernij in haren zachtsten vorm
bestaat, de volgende schildering van den toestand der slaven. In de
eerste plaats zegt zij, met betrekking tot hunnen godsdienstigen
toestand:
Na alles wat billijk is te hebben laten gelden, kan
onze bevolking van kleurlingen, op zijn best, nog maar als
half-heidensch beschouwd worden.
Wreede geeselingen en alle de verschillende soorten van persoonlijke
vernederingen, zijn niet de eenige soort van wreedheid, die de
slavernij medebrengt. De familie-betrekkingen van den slaaf worden niet
door de wet erkend, terwijl zij hare bescherming van het genot des
huiselijken geluks niet tot hem uitstrekt. De leden eener slavenfamilie
mogen gewelddadig gescheiden worden, zoodat zij elkander
vóór den oordeelsdag nooit wederzien. En de
begeerlijkheid prikkelt den meester niet zelden, om te doen wat de wet
veroorlooft. Broeders en zusters, ouders en kinderen, echtgenooten en
vrouwen, worden van elkander afgerukt, en mogen elkander nooit
wederzien. Deze dingen hebben dagelijks onder ons plaats. Het
gegil en de doodsangsten, bij zulke gelegenheden dikwijls bijgewoond,
verkondigen met de stem eener bazuin de onregtvaardigheid en wreedheid
van ons stelsel. De noodkreten dezer lijders klimmen op tot het oor des
Heeren Zebaoth. Er is geen vlek, waar deze hartverscheurende
tooneelen geen plaats hebben. Er is geen dorp of landweg, waar de
treurige optogten niet gezien worden van geboeide ongelukkigen, wier
ketenen en nedergebogene houding verhalen, dat zij door geweld zijn
weggerukt van allen, die aan hunne harten dierbaar zijn. Jaren geleden
verhief onze kerk hare stem van plegtige waarschuwing tegen deze in het
oog loopende schending aller beginselen van barmhartigheid,
regtvaardigheid en menschelijkheid. Maar wij blozen, dat wij voor u en
voor de wereld betuigen moeten, dat die waarschuwing dikwijls is
verwaarloosd geworden, door de zoodanigen zelfs, die van onze gemeente
zijn. In onze eigene kerkelijke afdeeling hebben er gevallen plaats
gehad, dat belijders van de godsdienst der barmhartigheid de moeder van
hare kinderen hebben afgescheurd, en haar in eene onbarmhartige,
eeuwigdurende ballingschap hebben gezonden. Maar zelden heeft men
[51]de kerkelijke tucht voor zulk een gedrag jegens
hen uitgeoefend.
De Eerwaarde James G. Birney, die eenige jaren in Kentucky woonde,
verbetert, in zijn vlugschrift het woord zelden, door er
nooit voor in de plaats te stellen. Wat kon nu duidelijk de
uiterste ondoelmatigheid der laatste verklaring van de
„Assembly,” en de noodzakelijkheid van meer krachtdadige
maatregelen aantoonen? In 1835 werd uit dien hoofde door de Algemeene
Vergadering op de zaak aangedrongen, terwijl de leden dringend gesmeekt
werden, om de in 1818 door hen beledene beginselen en voornemens ten
uitvoer te leggen.
In eene door Mr. Stuart, uit Illinois, gehouden redevoering over dit
onderwerp, zeide hij:
Ik hoop, dat deze Vergadering bereid is, om
onbewimpeld voor haar gevoelen uit te komen, en rondborstig hare
meening te verklaren, dat het houden van slaven eene uiterst snoode en
verfoeijelijke ZONDE is. Laten wij hier geene
zijpaden inslaan, terwijl zoo vele duizenden en tienduizenden onzer
medeschepselen onder de zweep krimpen, die zelfs door leeraars en
ouderlingen van de Presbyteriaansche kerk gezwaaid wordt.
In deze kerk mag iemand een vrijgeboren kind grijpen, het van zijne
ouders afrukken, aan wien God het toevertrouwde, zeggende: „voedt
het voor mij op,” het als een dier verkoopen of in altoosdurende
slavernij houden—en niet alleen ligchamelijke straf ontgaan, maar
nog daarenboven voor een uitmuntend Christen gehouden worden. Ja, zelfs
bedienaars des Evangelies en doctoren in de Godgeleerdheid mogen zich
met dezen snooden handel inlaten, en niettemin hunne verhevene en
heilige roeping handhaven.
Ouderlingen, leeraars en doctoren in de Godgeleerdheid, zijn, met
beide handen, in dezen handel werkzaam.
Men zou gedacht hebben, dat daadzaken als deze, in eene Vergadering
van Christenen uitgesproken, genoeg zouden zijn om de dooden te wekken:
maar helaas! men kan aan zeer [52]afschuwelijke dingen gewoon
worden. Op deze voorstellingen volgde niets anders dan dat men ze eene
commissie in handen stelde, die op de volgende bijeenkomst, in 1836,
haar verslag daarover zou uitbrengen.
De bestuurder van de Vergadering in 1836 was een slavenhouder: Dr.
T. S. Witherspoon, dezelfde die aan den uitgever van den
Emancipator schreef: „Ik bewijs mijne bevoegdheid, om den
slaaf in dienstbaarheid te houden, uit de Schriften des Ouden en
Nieuwen Testaments. Het beginsel om den Heiden in dienstbaarheid te
houden, is door God erkend. Als de trage voortgang der wetten te
talmachtig is, om onze grieven te herstellen, dan hebben wij hier in
het Zuiden het onfeilbare middel van Regter Lynch
aangenomen.”
De meerderheid der speciale Commissie bragt een Verslag uit als
volgt:
Nademaal het onderwerp der slavernij onafscheidelijk
verbonden is met de wetten van vele Staten in deze Unie, waarin het een
kerkelijk regtsgebied geenszins vrijstaat, zich te mengen, en vele
beschouwingen insluit nopens welke het bekend is, dat eene groote
verscheidenheid van meeningen en gevoelens in de door deze Vergadering
vertegenwoordigde kerken wordt aangetroffen: en nademaal er vele
redenen bestaan, om te gelooven, dat eenige daad van wege deze
Vergadering, met betrekking tot dit onderwerp strekken zoude, om onze
kerken onderling te verwijderen en te verdeelen, en ongetwijfeld op
geenerlei wijze diegenen bevoordeelen zoude, wier welzijn door de
ingeleverde memoriën regtstreeks bedoeld wordt:
Is uit dien hoofde besloten:
1. Dat de Vergadering het niet oorbaar acht, eenige verdere
maatregelen in deze zaak te nemen.
2. Dat, dewijl de ophelderingen (notes), die uit onze
openbare formulieren zijn weggeschrapt, en wier herstelling door eenige
der ingediende memoriën verlangd wordt, op eene onregelmatige
wijze zijn ingevoerd, nooit door de kerk zijn bekrachtigd, en derhalve
nooit eenig gezag hadden, de Algemeene Vergadering geene magt heeft, en
het ook niet voegzaam acht, er eene plaats in de gewettigde
kerkformulieren aan toe te wijzen.
[53]
De minderheid der Commissie, de Eerwaarde heeren Dickey en Beman,
bragten het volgende verslag uit:
Is besloten:
1. Dat het koopen, verkoopen of in eigendom bezitten van een
menschelijk wezen, in het oog van God eene afschuwelijke zonde is, en
hij, die er zich aan schuldig maakt, aan de kerkelijke censuur behoorde
onderworpen te worden.
2. Dat het de pligt is van een ieder, maar inzonderheid van elken
Christen, die zich aan deze zonde mogt hebben schuldig gemaakt, zich
zonder uitstel uit hare strikken los te maken.
3. Dat het de pligt is van iedereen, maar inzonderheid van elken
Christen, om in de kracht en in de liefde des Evangelies de zaak der
armen en behoeftigen te bepleiten, door tegen het beginsel en de daad
der slavernij te getuigen, en zijne beste pogingen aan te wenden, om de
kerk des Heeren van dit euvel te bevrijden, en de emancipatie der
slaven in deze Vereenigde Staten en over de geheele wereld te
bevorderen.
De slavenhoudende afgevaardigden, ten getale van acht-en-veertig,
vergaderden afzonderlijk, en besloten:
Dat, ingeval de Algemeene Vergadering ondernemen mogt,
nopens het onderwerp der slavernij eenig gezag uit te oefenen, door
haar b. v. eene onzedelijkheid te noemen, of op eenigerlei wijze te
verklaren, dat Christenen, die slaven houden, zich aan misdaad schuldig
maken, alsdan door de afgevaardigden uit het Zuiden eene verklaring zal
worden ingeleverd, waardoor de regtsbevoegdheid der Vergadering ten
deze ontkend, en ons voornemen uitgedrukt wordt, om ons aan zoodanige
beslissing niet te onderwerpen.
Ten aanzien dezer strijdige rapporten, besloot de vergadering als
volgt:
Nademaal de constitutie der Presbyteriaansche kerk, in
hare aanleidende en grondwettige beginselen, verklaart dat [54]geene kerkelijke overheden zich het regt mogen
aanmatigen van wetten te maken om uit krachte van hun gezag het
geweten te binden; en nademaal de spoedvorderende aard der bezigheden
van de vergadering, en de kortheid des tijds dien zij aan hare
zittingen kan besteden, het onmogelijk maken om met een rijp overleg
over het onderwerp der slavernij in betrekking tot de Kerk te
beraadslagen en te beslissen, is, derhalve, besloten, dat
dit geheele onderwerp onbepaald zal worden uitgesteld.
Het beloop van den slavenhandel,—tijdens de Algemeene
Vergadering weigerde men het geheele onderwerp der slavernij te
behandelen,—kan uit de volgende items worden afgeleid. In
een artikel van den Virginia Times uit dat zelfde jaar 1836,
wordt het getal der ten verkoop uitgevoerde slaven, uit dien staat
alleen, gedurende de laatste twaalf maanden, op veertig duizend
geschat. De Natchez Courier (Mississippi) zegt, dat door de
staten van Alabama, Missouri en Arkansas, in datzelfde jaar, twee
honderd en vijftig duizend slaven uit de meer noordelijke Staten zijn
ingevoerd. Zoo wij daar nu diegenen van aftrekken die men vermoeden kan
dat met hunne meesters geëmigreerd zijn, welk een onmetelijke
handel blijft er dan toch nog over!
De Eerwaarde James H. Dickey, de voorsteller der bovengemelde
besluiten, had eenige omstandigheden bijgewoond die hem
natuurlijkerwijze den wensch moesten inboezemen dat de Vergadering de
zaak ter harte name, zoo als blijkt uit het volgende, door hem
geschrevene verhaal zijner ontmoeting van een slaventroep:
In den zomer van 1822, toen ik met mijne familie van
een bezoek naar de vlakten van Kentucky terugkeerde, was ik ooggetuige
van een tooneel zoo als ik nog nooit te voren gezien had, en ook nooit
weder hoop te zullen zien. Nadat wij Parijs, in Bourbon County (Staat
Kentucky) waren doorgetrokken, werd mijne aandacht geboeid door de
klanken eener muzijk, die van achter een eenigzins oprijzenden grond
scheen voort te komen. Ik rigtte het oog derwaarts, en zag de vlag van
mijn vaderland wapperen. In de meening van eene militaire parade te
zullen ontmoeten, [55]spoedde ik mij naar de zijde van den weg;
en, de hoogte beklommen hebbende, ontdekte ik, naar gissing, omstreeks
veertig zwarten, alle op de volgende wijze aan elkander geketend: zij
waren in rij en gelid geplaatst, terwijl ieder afzonderlijk met een
handboei gekluisterd was. Tusschen de twee rijen door, liep een keten
van misschien veertig voet lang, waaraan kortere ketenen gehecht waren,
die weder tot aan de handboeijen liepen. Achter hen waren, naar
gissing, omstreeks dertig vrouwen, paarsgewijze met de handen aan
elkander gebonden. Eene diepe droefheid lag op aller gelaat, en de
akelige stilte van dezen wanhopigen optogt werd alleen door den klank
van twee violen afgebroken; ja, alsof men beschimping bij het lijden
had willen voegen, had men aan ieder van het voorste paar eene viool in
handen gegeven; het tweede paar was met kokarden opgeschikt, en omtrent
in het midden waaide de republikeinsche vlag, door eene hand gedragen
die letterlijk in ketenen was. Ik kon mij niet bedwingen, den
opziener, die, op zijn gemak, naast den troep reed, toe te roepen:
„’s Hemels vloek ruste op den man die zulk een handel
drijft, en op de regering die hem daarbij beschermt!” Ik zette
mijne reis tot aan den avond voort, en maakte mijn nachtkwartier
gereed, terwijl ik het tooneel verhaalde, waarvan ik getuige geweest
was. „Ach!” riep mijne hospita, „dat is mijn
broeder!” Van haar vernam ik dat hij Stone heette, uit Bourbon
County (Kentucky), in compagnieschap met zekeren Kinningham, uit Parijs
(Kentucky), en dat hij, weinige dagen te voren, van een man uit
Nicholas County eene negerin gekocht had. Zij weigerde met hem mede te
gaan; hij beproefde haar te dwingen, doch zij verdedigde zich. Zonder
verdere pligtpleging trad hij achteruit, wierp haar, door een slag op
het hoofd met den knop zijner zweep, op den grond, boeide haar, en nam
haar mede. Verder vernam ik, dat behalve den troep dien ik gezien had,
er omstreeks dertig, veiligheidshalve, in de gevangenis te Parijs waren
opgesloten, om bij den troep gevoegd te worden, en dat zij voor de
slavenmarkt van Orleans bestemd waren. En daartoe zijn zij om geene
andere misdaad veroordeeld dan die eener zwarte huid en gekroesde
lokken. Zou ik over die dingen geene bezoeking doen? spreekt de
Heere. [56]Of zou mijne ziele zich niet wreken aan
zulk een volk als dit is?
Het kan niet mogelijk zijn, dat deze Christelijke mannen deze dingen
ter harte namen; of, op zijn hoogst, zij namen die juist op die wijze
ter harte als wij de ernstigste waarheden van de godsdienst doen,
flaauw en oppervlakkig.
Twee jaren later nam de Algemeene Vergadering, door eene plotselinge
en zeer onverwachte beweging, een besluit, waarbij, zonder vorm van
regtsgeding, vier synoden, de werkzaamste en meest beslist
anti-slavernijgezinde gedeelten van de Kerk bevattende, van de
gemeenschap der Kerk werden uitgesloten. De aangevoerde redenen waren,
leerstellige verschillen en kerkelijke handelingen, onbestaanbaar met
het Presbyterianisme. Door deze daad werden omstreeks vijf honderd
leeraars en zestig duizend ledematen van de Presbyteriaansche kerk
afgesneden.
Dat gedeelte der Presbyteriaansche kerk, dat de „New
School” genaamd wordt, deze handelwijze als onregtmatig
beschouwende, weigerde er hare toestemming aan, voegde zich bij de
uitgeslotene synoden, en vormde zich met dezen tot de „New School
General Assembly.” In deze gemeenschap bleven slechts drie
slaven-houdende „presbyteries.” In de oude waren er
tusschen de dertig en veertig.
Het gedrag der „Old School Assembly,” na de scheiding,
met betrekking tot het onderwerp der slavernij, zal het best kunnen
blijken door de aanhaling van een harer besluiten, in 1845 genomen.
Daar zij eenige besliste tegenstanders der slavernij in haar midden
telde, en daar, bovendien, door eenige vereenigde ligchamen, adressen
over dit onderwerp aan haar waren ingediend, openbaarde zij, in dat
jaar, haar gevoelen deswege op de volgende wijze:
Is besloten, 1. Dat de Algemeene Vergadering
der Presbyteriaansche kerk oorspronkelijk was georganiseerd, en,
vervolgens, den band van vereeniging in de kerk heeft vastgehouden, op
het erkende beginsel, dat het bestaan der huishoudelijke slavernij,
onder de omstandigheden, waarin zij in het zuidelijke gedeelte des
lands wordt aangetroffen, geen hinderpaal stelt aan de Christelijke
gemeenschap. [57]
2. Dat de verzoekschriften, die van de Vergadering verlangen, dat
zij het houden van slaven op zich zelve tot een onderwerp van
kerkelijke tucht make, uit den aard der zaak van dit ligchaam vorderen
zich zelve te ontbinden, en de organisatie te laten varen,
waaronder het, door den Goddelijken zegen, zoo lang gebloeid heeft. De
strekking is blijkbaar om het Noordelijke van het Zuidelijke gedeelte
der Kerk af te scheiden,—een gevolg, hetwelk ieder goed Christen
betreuren moet, als leidende tot de ontbinding der Unie van ons
dierbaar vaderland, en waartegen ieder verlicht Christen zich verzetten
zal, als eene verderfelijke en noodelooze scheuring met zich brengende
tusschen broeders, die een gemeenschappelijk geloof belijden.
Voor dit besluit stemden honderd acht en zestig leeraars en
ouderlingen, en daar tegen slechts dertien.
Het zal naauwelijks noodig zijn, eenige woorden bij deze zoo
duidelijke verklaring te voegen. Zij is de onbewimpeldst mogelijke
verloochening van ieder protest tegen de slavernij; de rondborstigst
mogelijke betuiging, dat het bestaan der kerkelijke organisatie van
meer belang is dan al de zedelijke en maatschappelijke beschouwingen,
die in eene volkomene verdediging en uitoefening der Amerikaansche
slavernij liggen opgesloten.
In het volgende jaar werden een groot aantal verzoek- en
vertoogschriften ingediend, waarbij de Vergadering verzocht werd eene
nadere getuigenis tegen de slavernij te uiten.
In antwoord op deze verzoekschriften, bevestigde de Algemeene
Vergadering op nieuw alle hare vroegere getuigenissen tegen de
slavernij, van over zestig jaren herwaarts; waardoor zij derhalve
vaststelde, dat de verklaring des vorigen jaars niet als eene
intrekking dier vroegere getuigenissen moest beschouwd worden. Met
andere woorden: zij verklaarde, in de woorden van 1818, van gevoelen te
zijn, dat de slavernij „TEN EENENMALE IN STRIJD
IS MET DE GODDELIJKE WET,” en „VOLSTREKT ONVEREENIGBAAR MET DE VOORSCHRIFTEN DES EVANGELIES VAN
CHRISTUS;” en toch niettemin „dat zij hare
kerkelijke organisatie gevestigd had op het erkende beginsel, dat het
bestaan der slavernij, onder de omstandigheden, waarin [58]zij in de Zuidelijke Staten der Unie wordt
aangetroffen, geen hinderpaal stelt aan de Christelijke
gemeenschap.”
Eenige leden protesteerden tegen deze handeling.
In den beginne vatte men groote hoop op van het ligchaam der
„New School.” Als ligchaam bestond het voor het grootste
gedeelte uit anti-slavernijgezinden. Het had die synoden in zich
opgenomen, wier anti-slavernijgezinde gevoelens en daden, om het minste
te zeggen, eene voorname oorzaak harer uitsluiting van de kerk geweest
waren. Het had slechts drie slaven-houdende „Presbyteries.”
Het had de volle magt in handen. Nu, zoo ooit, was het de tijd, om
dezen verfoeijelijken last geheel af te werpen, en, in deze eeuw van
inwilliging aan en gelijkvormigheid met de wereld, als eene zuiver
protesterende Kerk op te staan, vrij van alle medepligtigheid aan deze
allervreeselijkste nationale ongeregtigheid.
Bij de eerste zitting der Algemeene Vergadering werden deze
maatregelen, door vele verzoek- en vertoogschriften, ten sterkste
aangedrongen. Deze stukken werden aan eene commissie van besliste
anti-slavernijgezinden in handen gesteld. Van de eene zijde werd
beweerd, dat de tijd nu gekomen was om beslissende maatregelen te nemen
tot afsnijding van alle medepligtigheid ten voordeele der slavernij, en
om rondborstig voor zijne gevoelens uit te komen, al zou men ook alle
kerken van de gemeenschap moeten afsnijden, die niet gereed waren om in
eene onmiddellijke emancipatie te bewilligen.
Van den anderen kant werd de meerderheid der commissie door
tegenovergestelde beschouwingen geleid. De broeders uit slaven-Staten
opperden bedenkingen, nagenoeg als deze: „Broeders, onze harten
zijn eenstemmig met de uwe. Wij vereenigen ons met u in geloof, in
liefde, in gebeden. Wij namen deel in den u aangedanen smaad door de
uitsluiting. Wij stonden toen aan uwe zijde, en zijn er ook nu nog
gereed toe. Wij sympathiseren niet met de partij die u heeft
uitgedreven, en wenschen ook niet tot haar terug te keeren. Wat de zaak
der slavernij betreft, hebben wij geen verschil met u. Wij beschouwen
haar als een kwaad. Wij treuren en klagen er over. Wij stellen pogingen
in het werk om haar van lieverlede en door vreedzame middelen uit onze
kerken te bannen. Wij komen het gevoelen onzer kerken zoo verre
[59]te gemoet als ons doenlijk is. Wij kunnen tot
geene meer doortastende maatregelen overgaan, zonder onzen invloed op
haar te verliezen, en, naar ons oordeel, de zaak der emancipatie
achteruit te zetten. Zoo gij op deze beslissende manier begint, kunnen
wij onze kerken niet vereenigd houden; zij zullen zich van elkander
scheiden, en tot de „Old School” overgaan.”
Hier had men een zeer sterk pleit, door goede en opregte mannen
uitgebragt. Daarenboven hield het een beroep in op de edelste gevoelens
des harten. Het zeide inderdaad zooveel als: „Broeders, wij
hebben u bijgestaan, en uwe zaak verdedigd, toen alles tegen u gekant
was; en thans, nu gij de magt in handen hebt, zoudt gij haar bezigen om
ons buiten te werpen?”
Deze mannen, hoe sterk anti-slavernijgezind ook, konden niet
onbelemmerd te werk gaan. Een lid der commissie voorzag en vreesde er
de uitkomst van. Hij was van gevoelen, en gaf zulks te kennen, dat de
voorgeslagene maatregel de geheele zaak zou doen schipbreuk lijden. De
meerderheid was, ten slotte, van gevoelen, dat het best ware haar uit
te stellen. De commissie rapporteerde dat de verzoekers, om voor hen
voldoende redenen, hunne papieren hadden terug genomen.
Het volgende jaar, in 1839, werd het onderwerp wederom opgevat, en
bij vernieuwing werd er op aangedrongen dat de Vergadering op eene
beslissende en onmiskenbare wijze er zich over uiten mogt; en
voorzeker, wanneer wij in aanmerking nemen dat gedurende al dien tijd
niet eene enkele kerk hare slaven geëmancipeerd had, en dat de
magt der „instelling” allerwege was toegenomen en
uitgebreid, dan zal het wel in het oog loopen dat er iets anders noodig
was dan eene algemeene verklaring dat de Kerk met het in 1818 gegevene
getuigenis overeenstemde. Het werd haar ten sterkste voorgehouden dat
het tijd was om iets te doen. Dit jaar besloot de Vergadering den
„Presbyteries” de zaak in handen te geven, om er in te doen
wat zij raadzaam zouden achten. De gebezigde woorden waren deze:
„De geheele zaak plegtiglijk aan de lagere regtskringen
(judicatories) overgevende, om eene zoodanige beslissing te
nemen, als naar hun gevoelen met de regtvaardigheid strookt, en
geschikt is om het kwaad te verwijderen.” De Eerwaarde George
Beecher stelde voor om [60]het woord: zedelijk
vóór het woord: kwaad in te lasschen; dan, zulks
werd van de hand gewezen.
In 1840 werd een nog veel grooter aantal vertoog- en
verzoekschriften ingeleverd; en door de abolitionisten werden zeer
sterke pogingen gedaan om eenige bepaalde daad te verkrijgen.
De commissie beriep zich dit jaar op hetgeen in het vorige jaar
gedaan was, en verklaarde het onraadzaam, iets verder te doen. De zaak
werd onbepaald uitgesteld. Thans werd besloten dat de Vergadering
slechts eenmaal in de drie jaren zou bijeenkomen. Gevolgelijk kwam zij
niet bijeen vóór 1843. In dat jaar werden wederom
verscheidene memoriën ingediend, en eenige besluiten werden der
Vergadering voorgelegd, waartoe ook het volgende behoorde:
Is besloten, dat wij de met deze Vergadering
verbondene leeraars, „Presbyteries” en Synoden, minzaam en
ernstig vermanen, deze zonde even als alle andere zware zonden te
behandelen; en door eene vlijtige, minzame en getrouwe aanwending der
hen door God verleende middelen, door onderwijzing, vermaning,
berisping en daadwerkelijke tucht, de kerk van deze groote
ongeregtigheid trachten te zuiveren.
Dit besluit werd van de hand gewezen, en men nam het volgende:
Nademaal in deze Vergadering eene groote
verscheidenheid van gevoelens bestaat met betrekking tot de geschiktste
en beste handelwijze in de zaak der slavernij; en nademaal, onder zulke
omstandigheden, deze of gene uitdrukking van gevoelen slechts weinig
gewigt zou aanbrengen wanneer zij met eene geringe meerderheid
doorging, maar veeleer verwijdering en verdeeling zou veroorzaken; en
nademaal de Vergadering van 1839, met groote eenstemmigheid, deze
geheele zaak aan de lagere regtskringen heeft overgegeven, om eene
zoodanige beslissing te nemen als naar hun gevoelen geschikt is om het
kwaad te verwijderen;—is besloten, dat de Vergadering het
tot stichting der Kerk ondienstig acht, in dezen iets te verrigten.
[61]
Niettemin ging het volgende besluit door:
Is besloten, Dat het fatsoenlijk vermaak van
gemengde dansen zoo geheel onschriftmatig, en voornamelijk en
uitsluitend dat der „wereld” is „die in het booze
ligt,” en zoo geheel onbestaanbaar met den geest van Christus,
met het den Christen voegende gedrag, en met die reinheid des harten,
welke zijne volgelingen verpligt zijn te bewaren, dat het niet slechts
onvoegzaam en schadelijk voor Christenbelijders is er deel in te nemen,
of hunne kinderen daartoe in staat te stellen, door hen de kunst
te onderwijzen, maar ook eene getrouwe en regtmatige uitoefening der
kerktucht van de zijde der kerkelijke opzieners vordert, wanneer eenig
lid der gemeente zich daaraan heeft schuldig gemaakt.
Drie jaren later, in 1846, openbaarde de Algemeene Vergadering de
volgende verklaring harer gevoelens:
1. Het slavernijstelsel, zoo als het in deze
Vereenigde Staten aanwezig is, hetzij uit het oogpunt der wetten van de
verschillende Staten, die het goedkeuren, of uit dat zijner
tegenwoordige werking en gevolgen in en voor de maatschappij beschouwd,
is uit zijnen aard onregtvaardig en verdrukkend; terwijl het evenzeer
gekant is tegen de voorschriften van Gods wet, den geest en de
leeringen des Evangelies, en de hoogste belangen der menschheid.
2. Het getuigenis der Algemeene Vergadering, van de jaren 1787 tot
1818 ingesloten, heeft het veroordeeld, en blijft nog altijd het
opgeschreven getuigenis der Presbyteriaansche kerk dezer Vereenigde
Staten, hetwelk wij niet terug nemen.
3. Wij kunnen, derhalve, de uitdrukking van ons grievend leedwezen
niet achterhouden, dat de slavernij door eenige der leden van onze
kerken wordt volgehouden en verdedigd; en wij vermanen zoowel dezen,
als de kerken, waaronder zij bestaat, met den meesten ernst, tot het
aanwenden van alle in hunne magt staande middelen, ten einde dit kwaad
uit hun midden worde weggedaan. De voortduring er van kan niet missen,
bij eene menigte menschen, door den invloed van hun voorbeeld geleid,
het begrip te doen ontstaan, als of door dat voorbeeld het daarin
zigtbare en door de verordeningen [62]der slaven-houdende Staten,
waarin zij wonen, gehandhaafde stelsel, werd gewettigd. Daarenboven kan
geene bloote verzachting zijner gestrengheid, door de menschelijkheid
en het Christelijk gevoel van eenigen die voortgaan met hunne
medemenschen in slavernij te houden, aangebragt, als een getuigenis
tegen het systeem, of als in het geringste zijn wezenlijk karakter
veranderende, beschouwd worden.
4. Maar, hoezeer wij gelooven, dat vele van het stelsel
onafscheidelijke boosheden het noodzakelijk en verpligtend maken, om er
tegen te getuigen, nogtans ondernemen wij niet, den graad van zedelijke
verdorvenheid te bepalen van de zijde der individuën, die er in
betrokken zijn. Ongetwijfeld zal deze, in het oog van God, afhangen van
de mate van het geschonken licht, en van andere omstandigheden, tot elk
in het bijzonder betrekkelijk. Wanneer wij het oog vestigen op al de
hinderpalen en belemmeringen der emancipatie, door de verordeningen der
slaven-houdende Staten, en door den maatschappelijken invloed op de
zienswijze en het gedrag der bedoelde personen in den weg geworpen, dan
kunnen wij geen vonnis van algemeene en onbepaalde veroordeeling
uitspreken, dat gemis van Christelijke beginselen en gevoelens
medebrengende, waardoor allen, die in de wettige betrekking van
meesters tot slaven staan, van des Heeren tafel geweerd zouden worden,
of ons regtvaardigen, wanneer wij hen onze kerkelijke en Christelijke
gemeenschap onttrekken wilden. Veeleer hebben wij medelijden met hunne
gemoedelijke bezwaren, en zouden hen daarin wenschen te hulp te komen,
als van oordeel zijnde, dat scheiding en verwijdering tusschen de
kerken en hare leden, niet de door God goedgekeurde en bekrachtigde
middelen tot de hervorming Zijner kerk zijn.
5. Terwijl wij ons, derhalve, verpligt achten, ons getuigenis tegen
de slavernij in te brengen, en onze geliefde broederen te vermanen haar
zoo spoedig mogelijk, door alle gepaste en voegzame middelen, uit hun
midden weg te doen, veroordeelen wij te gelijkertijd alle verdeelende
en scheuring veroorzakende maatregelen, strekkende om de eenigheid
onzer kerk te ontbinden en haren vrede te verwoesten, en schromen wij
den geest van beschuldiging en straf-opleggende gestrengheid, die
dezulken buiten de kudde zou drijven, welke [63]wij veeleer, om den geest des Evangelies en de
pligten onzer belijdenis, gehouden zijn te onderwijzen, te raden, te
vermanen, en aldus in de wegen Gods te leiden; en jegens welken,
ofschoon zij dwalen mogen, wij geduld en broederlijke liefde behooren
te oefenen.
6. Als eene regtbank van onzen Heer Jezus Christus, bezitten wij
geene wetgevende magt; en als de Algemeene Vergadering der
Presbyteriaansche kerk, bezitten wij geene regterlijke magt. Wij hebben
geen regt om een toetssteen van het Christelijk karakter en
lidmaatschap der kerk in te stellen en voor te schrijven, die in de
Heilige Schriften, en in de belijdenissen, waarnaar wij beloofd hebben,
onzen wandel te rigten, niet erkend en bekrachtigd is. Wij moeten,
derhalve, deze zaak overlaten aan de kerkbesturen (sessions),
„Presbyteries” en Synoden, als de regtskringen
(judicatories), aan welken het oordeel toekomt in de besturing
der kerkelijke tucht naar pligt en geweten, als aan de Algemeene
Vergadering alleen bij wege van algemeen op- en toezigt ondergeschikt
zijnde.
Wanneer eene boot op een effen doch sterken stroom onmerkbaar
afdrijft, dan kunnen wij haren voortgang slechts door vergelijking met
andere voorwerpen op het strand bespeuren.
Wanneer men deze verklaring der Algemeene Vergadering van de
„New School” met die van 1818 vergelijkt, dan zal men
bevinden, dat zij veel minder rondborstig en beslissend van toon is dan
deze laatste, terwijl inmiddels de slavernij viervoudig in magt is
toegenomen. In 1818 verklaart de Vergadering, dat het deugdzaamste deel
der gemeente in de slaven-Staten de slavernij verafschuwt en hare
vernietiging wenscht. In 1846 betuigt de Vergadering met leedwezen,
dat de slavernij door eenige leden onzer kerken nog altoos volgehouden
en verdedigd wordt. Het getuigenis van 1818 heeft het openhartig en
stoutmoedig voorkomen van een eenstemmig document, waaruit slechts
één gevoelen spreekt. Dat van 1846 heeft het behoedzaam
aanzien van een onzijdigen grond tusschen twee strijdende legers; het
is uitziftend, behoedzaam vreesachtig en zorgvuldig.
Doch wanneer men, met dat alles, het document op zich zelven
beschouwt, dan is het zekerlijk een zeer goed stuk te [64]noemen; en het zou eene zeer gepaste uitdrukking
van Christelijk gevoel zijn, zoo het betrekking had tot eenig ander
gewoon groot kwaad, en in deze of gene algemeene crisis ware
geuit geworden; doch laat ons zien, wat het
aangegrepen kwaad, en wat de crisis was. Beschouwen wij het door de
Synode van Kentucky opgehangen tafereel van den tegenwoordigen staat
van zaken ten harent: „De leden van slaven-familiën
gescheiden, om elkander niet weder te zien vóór den
oordeelsdag; broeders en zusters, ouders en kinderen, echtgenooten en
vrouwen, dagelijks van elkander afgerukt, zonder elkander ooit te mogen
wederzien; het gegil en de doodsangsten, die als met de stem eener
bazuin de onregtvaardigheid en wreedheid van het stelsel verkondigen;
de kreten der lijders, die opgaan tot het oor des Heeren Zebaoth; geen
gehucht waar deze hartverscheurende tooneelen niet gezien worden; geen
dorp of landweg zonder den treurigen optogt van geboeide ballingen,
wier ketenen en gebogene houding verhalen, dat zij met geweld zijn
afgerukt van alles, wat hunnen harten dierbaar is; Christenleeraars, de
moeder van haar kind afscheurende, om haar in eeuwigdurende
ballingschap te verkoopen.”
Dit was de taal der Synode van Kentucky, veertien jaren te voren; en
die tooneelen zijn sedert dien tijd altoos voorgevallen, en vallen nog
dagelijks voor, zoo als de berigten van elk zuidelijk nieuwspapier
aantoonen; en toch heeft de kerk van Christus sedert 1818 niets anders
gedaan dan haar leedwezen te betuigen, en deftige bovennatuurkundige
beraadslagingen te houden of de slavernij eene zonde per se was,
en de voorbarige handelwijze te berispen van mannen, die, de
onmogelijkheid ziende om het kwaad op eenige andere wijze te doen
ophouden, zulks beproefden door de slavenhouders van de gemeenschap der
kerk uit te sluiten. Alsof het niet beter ware dat één
slavenhouder op de honderd, wanneer het hem meer in het bijzonder
betreft, buiten de kerk zou staan, dan dat al die vreeselijke foltering
en ongeregtigheid bij voortduring de wettiging van het voorbeeld der
kerk ontvangen zoude! Zou een edelmoedig Christen niet zeggen:
„Als de kerkban dit verschrikkelijke kwaad kan ten onder brengen,
laat hij komen, al zou hij ook zwaar op mij drukken! Het is beter, dat
ik eene geringe onregtvaardigheid lijde, dan dat deze afschuwelijke
ongeregtigheid steeds op de rekening der [65]Kerk van Christus
blijve! Zal ik de geheele Kerk met mijne bezwaren belasten? Wanneer ik
in de behandeling mijner slaven liefderijk en zorgvuldig te werk ga;
wanneer ik de slechte leerstelling, dat zij mijn eigendom zijn, uit
mijn hart verworpen heb, en ze als mijne broeders behandel—wat
doe ik dan? Al het gewigt van mijn voorbeeld zet het systeem kracht
bij. De Kerk moet deze vreeselijke ongeregtigheid bestraffen, en de
bestraffer behoort zuivere handen te hebben; en als ik mij niet ten
volle van dit kwaad kan losmaken, dan is het beter dat ik buiten de
Kerk blijve, totdat ik het kan.”
Laat ons nu ook de geduchte verschansingen en de sterkte van het
kwaad beschouwen, waar tegen dit zeer gematigd besluit gerigt was.
„Eene geldmagt van twee duizend millioenen dollars, in handen
eener kleine vereeniging van bekwame en wanhopige lieden; die
vereeniging door bijzondere wettelijke bepalingen tot eene staatkundige
aristocratie verheven; het katoen, het voortbrengsel van den
slaven-arbeid, de grondslag uitmakende van onzen geheelen
buitenlandschen koophandel, en de handelsklasse alzoo bevoorregt; de
drukpers omgekocht; de zuidelijke kansel tot vasal vernederd; het hart
der lagere klasse door een bitter vooroordeel tegen het zwarte
menschenras verkild, en onze hoofdleiders door eerzucht óf tot
stilzwijgen óf tot openbare vijandschap verleid.”2 En nu, in dezen staat van zaken, wordt de
slavernij door het gansche gewigt dezer kerken ondersteund, omdat zij
slavenhouders bevatten. Dat zij geen deel hebben aan de misbruiken van
het stelsel, doet niets ter zake; het wordt haar door niemand gevergd.
De slavenmagt wenscht niet dat belijders van de godsdienst
familiën scheiden, of hunne slaven bovenmatigen arbeid opleggen,
of eenige schanddaad bedrijven: dat is haar belang niet. De
slavenmagt behoeft vrome, teederhartige, edelmoedige en menschelijke
meesters, en behoeft ze, om het systeem tegen het toenemend zedelijk
gevoel der wereld staande te houden; en hoe vromer en edelmoediger zij
zijn, des te beter. Zonder deze lieden zou de slavernij geen uur lang
kunnen staande blijven. Wat is het derhalve? Deze lieden houden het
systeem, en dat groote anti-slavernijgezinde ligchaam van [66]leeraars houdt deze lieden staande. Dit is het
slot van de geheele zaak.
Paulus zegt, dat wij aan diegenen moeten gedenken, die in banden
zijn, als met welke ook hij gebonden is. Verondersteld eens, dat deze
Algemeene Vergadering uit mannen bestaan had, die vlugtelingen geweest
waren. Verondersteld dat een hunner zijne dochters naar de slavenmarkt
van New-Orleans had zien wegvoeren, zoo als Emily en Mary Edmondson;
dat de dochter van een’ ander’ op dezen overlandstogt in
een slaventroep gestorven was, met geene andere oppassing dan die van
een slavendrijver, zoo als de arme Emily Russell; dat de vrouw van
een’ derden met een gebroken hart gestorven was, toen men haar
hare kinderen van de borst rukte om ze te verkoopen; en dat een vierde
eene half krankzinnig gemaakte moeder had, wier haren door zielsangst
vóór den tijd waren grijs geworden. Verondersteld dat die
hartverscheurende tooneelen van scheiding, met gillen en snikken,
waarvan de Synode van Kentucky zegt zoo langen tijd getuige geweest te
zijn, in de familiën dier leeraars hadden plaats gehad, en dat zij
tot deze beraadslaging waren opgegaan met harten, zoo doorpriemd en
verscheurd als het hart van den armen ouden Paul Edmondson, toen hij
naar New-York ging om voor zijne dochters te bedelen. Verondersteld dat
zij het afschuwelijk stelsel, waaronder dit alles was voorgevallen, nog
ieder uur zagen uitbreiden; dat leeraars onder de Christenen van alle
gezindheden in het Zuiden het voor eene door God bekrachtigde
instelling verklaarden; dat al de rijkdom, al de rang en al de
fashion des lands te zijnen gunste vereenigd waren; en dat zij,
zoo als Aäron, gezonden waren om tusschen de levenden en de dooden
te staan, opdat de pest mogt ophouden.
En laat het nu zoo nederig en zoo ernstig mogelijk aan de Christenen
dezer natie, en aan de Christenen van alle natiën, gevraagd mogen
worden, of op zulk een tijdstip, en onder zulk eene crisis, deze
handeling voldoende was? Heeft zij iets uitgewerkt? Heeft zij
ook maar het minste te weeg gebragt om het kwaad te stuiten? En
behoorde er in zulk een vreeselijken tijd niet iets gedaan te
worden wat die uitwerking kan hebben?
Laat ons de geschiedenis voortzetten. Men zal hebben opgemerkt
[67]dat het besluit eindigt met het onderwerp aan
ondergeschikte regtskringen over te laten. De „New School
Presbytery” van Cincinnati, waarin de hoogleeraars van het
seminarium van Lane zitting hadden, schorsten Mr. Graham in zijne
bediening, om zijne leerstelling, dat de Bijbel de slavernij
regtvaardigde; bij dit vonnis de stelling voegende, dat zulks eene
ketterij was, onbestaanbaar met de Christelijke gemeenschap. De Synode
van Cincinnati bevestigde deze uitspraak. De Algemeene Vergadering
wierp deze beslissing omverre, en herstelde Mr. Graham. De afgezondene
van die „Presbytery” zeide, dat zij nooit op hare
schreden zou terugkeeren, en zoo gebeurde het ook. De
„Presbytery” van Cincinnati weigerde hem terug te
ontvangen. Haar zij er alle eer voor toegebragt! Hier, ten minste, werd
een beginsel vastgesteld, voor zoo veel de „New School
Presbytery” van Cincinnati, en een beginsel voor zoo veel de
Algemeene Vergadering betreft. Door deze daad stelde de Algemeene
Vergadering het feit vast, dat de Presbyteriaansche kerk der „New
School” niet beslist had, dat de verdediging der slavernij
uit den Bijbel eene ketterij was.
De leer te verkondigen, dat er geene drie Personen in de
Drieëenheid zijn, is ketterij.
De leer te verkondigen, dat al deze drie Personen een systeem
bekrachtigen, hetwelk zelfs door Mahomedaansche vorsten uit louter
natuurlijke schaamte en gewetenshalve is vernietigd, is geene
ketterij!
De Algemeene Vergadering ging voort met te bewijzen, dat zij deze
leer niet als ketterij beschouwde, door in 1846 de Algemeene
Vergadering der „Old School” tot gemeenschappelijke viering
van ’s Heeren Avondmaal uit te noodigen. Onder die Vergadering
behoorden niet alleen Dr. Smylie, en al die ligchamen onder haar, die
niet alleen de slavernij in het afgetrokkene, maar zelfs eenige harer
ergste misbruiken, uit Gods woord hadden verdedigd; maar het ligchaam
der „New School” hield deze gevoelens voor geene
ketterij, die de Christelijke gemeenschap zou verhinderen!
In 1849 verklaarde de Algemeene Vergadering, dat bij haar geene
berigten waren ingekomen ten bewijze, dat de leden in Slavenstaten niet
alles deden wat zij konden om, onder opzien tot God, den slaven het
bezit en genot der vrijheid te bezorgen. Dit is eene merkwaardige
verklaring, wanneer wij [68]in aanmerking nemen, dat in
Kentucky geene strenge wetten tegen de emancipatie bestaan, en dat, in
Kentucky of in Virginia, de slaaf kan worden in vrijheid gesteld door
hem eenvoudig een paspoort te geven om de grenslijn van den naburigen
Staat te overschrijden.
In 1850 werd door den Eerwaarden H. Curtiss, van Indiana, een
voorstel aan de Vergadering gedaan, ten volgenden einde: „Dat het
tot slaven maken of als eigendom bezitten van menschen, een vergrijp
is, zoo als in ons Boek van kerkelijke tucht, hoofdstuk 1, afdeeling 3,
bepaald is; en als zoodanig onderworpen aan onderzoek, bestraffing en
afsnijding, op de wijze, door onze regelen voorgeschreven; en dat het
met behoorlijke inachtneming van alle verzwarende of verzachtende
omstandigheden voor ieder bijzonder geval behoort behandeld te
worden.” Een ander voorstel was van een ouderling uit
Pennsylvanië, en stelde vast, dat
de slavernij, prima facie, een vergrijp was in de
bedoeling van ons Boek van kerkelijke tucht, en den slavenhouder den
last oplegde van zulke omstandigheden aan te voeren, als strekken
konden om hem van de schuld der overtreding te ontheffen.
Beide deze voorstellen werden verworpen. Het volgende werd
aangenomen: „Dat de slavernij met vele en groote boosheden
beladen is; dat men de uitwerkselen van het geheele slavernijstelsel
betreurt; dat het houden onzer medemenschen in den staat van slavernij,
uitgezonderd in die gevallen, waarin het uit hoofde der wetten van
den Staat, de pligten van voogdijschap, of de eischen der
menschelijkheid onvermijdelijk is, een vergrijp (offence) is, naar de eigenlijke meening dier uitdrukking, zoo
als zij in het Boek der kerkelijke tucht gebezigd wordt, en op dezelfde
wijze als andere vergrijpen te beschouwen en te behandelen is; en dat
dit onderwerp derhalve aan de kerkbesturen (sessions)
en „presbyteries” wordt overgelaten.” De stemmen
waren acht-en-veertig tegen zestien, onder een schriftelijk protest van
de minderheid, die in den tegenwoordigen toestand des lands alle
handeling afkeurde. Laat de lezer deze handeling wederom met die van
1818 vergelijken, en hij zal zien dat de boot nog altoos
afdrijft—inzonderheid dewijl zelfs deze gematigde verklaring niet
eens met algemeene stemmen gegeven werd. Op nieuw, in dit jaar 1850,
verklaart men zich bereid om in den geest van broederlijke [69]en
Christelijke liefde, eenige voorslagen tot hereeniging te ontvangen,
die het ligchaam der „Old School” voornemens was te
doen.
In 1850 kwam de verschrikkelijke wet tegen de weggevlugte slaven.
Welke daden werden toen bedreven? Toen werden de tooneelen van schrik
en doodsangst, die te voren slechts op den slavenbodem aanschouwd
werden, naar onze vrije Staten overgebragt. Kerken werden open
gebroken. Bevende Christenen vloden. Echtgenooten en vrouwen werden
gescheiden. Toen werd aan den armen Afrikaan het vreeselijk doemvonnis
voltrokken, over den wandelenden Jood uitgesproken: „Gij zult
geene rust vinden, en uwe voetzolen zullen geene rust hebben; maar uw
leven zal altoos in gevaar zijn, en gij zult dag en nacht vreezen, en
geene veiligheid voor uw leven hebben.” De gansche maatschappij
ging toen éénen weg op—al de rijkdom, al de magt,
al de fashion. Nu, zoo ooit, was het tijd voor de Kerk
van Christus om op te staan en voor de armen te spreken.
De Algemeene Vergadering kwam bijeen. Zij was ernstig aangemaand om
zich te uiten. Nooit bestond er eene schitterender gelegenheid om te
toonen, dat het koningrijk van Christus niet van deze wereld is. Een
protest derhalve van een zoo talrijk en achtenswaardig ligchaam zou de
Amerikaansche Kerk voor de schande bewaard hebben, die zij thans in het
oog van alle natiën draagt. O, dat zij eenmaal gesproken had! Wat
zeide de Presbyteriaansche Kerk? Zij zeide niets, en oogstte er
den dank der staatkundige leiders voor in. Zij had alles gedaan,
wat zij verlangden.
Intusschen was onder dezen gang van zaken het getal der
„Presbyteries” in slaven-houdende Staten van drie
tot twintig geklommen! en deze kerk had nu van vijftien- tot
twintigduizend leden in Slavenstaten onder hare hoede.
Genoeg over de handelwijze van een beslist anti-slavernijgezind
ligchaam, in vereeniging met eenige weinige slavenhoudende Kerken.
Genoeg over eene bescheidene, voorzigtige, liefderijke en broederlijke
poging om de zaak door ondervinding te toetsen. Welke gemeenschap heeft
het licht met de duisternis, en welke overeenstemming heeft Christus
met Belial? Het slavensysteem is de duisternis—het slavensysteem
is Belial! en elke poging om het met de belijdenis des Christendoms
[70]overeen te brengen, zal denzelfden uitslag
hebben als deze. Het behoort nogtans hier gezegd te worden, dat een
klein ligchaam van de meest besliste tegenstanders der slavernij in de
Presbyteriaansche Kerk zich afscheidde, en de vrije
Presbyteriaansche Kerk vormde, wier voorwaarde van gemeenschap eene
volkomene verzaking van het slaven-houden is. Ook moet het worden
opgemerkt, dat deze grondregel door de Kwakers aangenomen en ten
uitvoer gebragt werd—het eenige met dit kwaad besmette ligchaam
van Christenen, wien het ooit gelukt is er zich van te bevrijden.
Het zij nu dat censuur en kerktucht al dan niet geschikte middelen
zijn om zulke zedeloosheden en ketterijen bij individuën tegen te
gaan,—genoeg is het, dat zulks het verklaarde en in uitoefening
gebragte gevoelen van de Presbyteriaansche Kerk geweest is.
Wanneer men de redenering van Charles Summer overweegt, dan zal het
in het oog vallen dat de geschiedenis dezer Presbyteriaansche Kerk
aanmerkelijke punten van overeenkomst oplevert met die onzer Vereenigde
Staten. In beide was, in den beginne, anti-slavernij de heerschende
invloed, zelfs onder slavenhouders. In beide was er geen verschil van
gevoelen omtrent de wenschelijkheid van de volkomene vernietiging der
slavernij; beide gaven iets toe, zoo weinig als men zich met
mogelijkheid verbeelden kan; beide deden dit volkomen ter goeder trouw,
met het doel eener spoedige verwijdering en vernietiging van het kwaad;
en beider geschiedenis is dezelfde. Het kleine punt van toegeving
breidde zich uit, won meer en meer veld, en ging, van jaar tot jaar,
verslindende voort, tot dat èn de Vereenigde Staten, èn
de Presbyteriaansche Kerk, het standpunt bereikt hadden waarop zij zich
thans bevinden. Nog erger was de geschiedenis der Methodistische Kerk.
Die van de Kerk der Baptisten toont hetzelfde beginsel; en, wat de
Episcopaalsche kerk zoowel in het Noorden als in het Zuiden betreft,
deze heeft nooit iets anders gedaan dan toegeven. Zij verschilt hierin
van al de overige, dat zij nooit eenig tegenstandbiedend element had,
met uitzondering nu en dan van een Protestant, zoo als William Jay, een
waardige zoon van hem, die de Verklaring van Onafhankelijkheid
onderteekende.
De slavenmagt is een wel zamenhangend, vast, stevig, onwrikbaar
stelsel geweest, dat van geen schikken of toegeven [71]wist. De wederstand biedende magt was, vele
jaren lang, wankelend, toegeeflijk, met zich zelve in tegenspraak. Er
heeft, wel is waar, eene diepe en steeds toenemende vijandschap jegens
de slavernij, bij eene besliste meerderheid van leeraars en ledematen
in vrije staten bestaan, als individuën beschouwd. Doch
ongelukkigerwijze zijn de opregte tegenstanders der slavernij onderling
verdeeld geweest nopens grondstellingen en maatregelen, daar de tot
uitersten gedrevene grondstellingen en maatregelen van sommigen eene
schadelijke terugwerking bij anderen te weeg bragten. Daarenboven
hebben andere groote plannen van weldadigheid hun tijd en aandacht
gevorderd; en de uitslag is geweest dat zij alle zich onjuiste
begrippen gevormd hebben van de uitgebreidheid des gevaars, waarmede de
zaak van God op aarde door de Amerikaansche slavernij bedreigd wordt,
en van den pligt des Christens onder zulk eene crisis. Zij hebben
hieromtrent nooit zulk eene overtuiging gehad als die, welke in andere
groote aangelegenheden hunne geestkracht gewekt, aangevuurd en
vereenigd heeft. Intusschen hebben groote organische invloeden in Kerk
en Staat, zeer tegen hunnen wensch, hunnen invloed tegen de slavernij
opgewogen—ja somwijlen in haar voordeel doen werken. De
volslagene onwrikbaarheid van het slavernij-systeem, en zijne
volstrekte weigering om eenige beraadslaging er over toe te laten,
hebben alle diegenen, die gemeenschap met slaven-houdende Kerken
wenschen, slechts de keuze gelaten om òf de ondersteuning van
het Zuiden in deze zaak, òf hun protest tegen de slavernij te
laten varen.
Dit is eene sterke verzoeking geweest voor menschen die weldadige en
loffelijke zaken behartigden, doch niet genoeg doordrongen waren van
het volle gevaar van het slavensysteem, noch de zedelijke kracht van
het Christelijke protest daartegen wisten te schatten. Wanneer er zich,
dien ten gevolge, gevallen voordeden waarin hun slechts de keuze bleef
tusschen de opoffering van hetgeen zij voor de belangen eener goede
zaak hielden, en tusschen het opgeven van hun regt van protest, hebben
zij algemeen het laatste gekozen. De beslissing had altoos op deze
wijze plaats: De slavenmagt wil niet toegeven,—wij
moeten het. Het Zuiden zegt: „Wij willen geen godsdienstig
boek nemen dat anti-slavernijgezinde grondstellingen bevat.” De
Vereeniging der zondagsscholen [72]heeft Mr. Gallaudet’s
geschiedenis van Joseph afgewezen. Waarom? Omdat zij de slavernij
begunstigt? Volstrekt niet. Zij verafschuwt de slavernij. Waarom dan?
„Het Zuiden wil onze boeken niet lezen, als wij niet toegeven.
Zij willen niet toegeven, en wij moeten. Wij kunnen meer goed
doen door de verspreiding van Evangelische waarheid, wanneer wij
onze Protestantsche magt ongebruikt laten, dan wanneer wij haar
aanwenden.” Dit werd, waarschijnlijk, ter goeder trouw gedacht en
gezegd. Het argument laat zich wel hooren, maar de zaak wordt er niet
te minder om toegegeven. De slavenmagt heeft de overwinning behaald, en
heeft ze juist door de beste menschen, en juist door den invloed van de
beste beweegredenen behaald; en zoo zij slechts de overwinning
verkreeg, is het haar om het even hoe zij ze verkreeg. En al
moge het ook gezegd kunnen worden dat hetgeen in ieder bijzonder geval
wordt toegegeven, op zich zelve slechts gering is, toch zal, wanneer
wij alles bij elkander nemen wat van tijd tot tijd door iedere
kerkelijke gezindheid, en door iedere afzonderlijke weldadige inrigting
is afgestaan, het beloop inderdaad verbazend zijn. En waar zijn wij,
ten slotte van dat alles, nu toe gekomen?
Hier zijn wij, in deze crisis,—hier, in deze negentiende eeuw,
terwijl de geheele wereld grondstellingen van algemeene vrijheid om
verre werpt en weder opbouwt,—wij, Amerikanen, die onze Bijbels
en zendelingen uitvaardigen om Mahomedaansche landen tot Christelijke
te maken, wij, al onze magt en invloed aanwendende tot instandhouding
van een stelsel van afgesleten heidendom, dat zelfs door den Bey van
Tunis verworpen wordt!
De zuidelijke Kerk heeft het gedoopt in den naam des Vaders, des
Zoons en des Heiligen Geestes. Dit afgesletene, verouderde, verjaarde
stelsel van Romeinsche slavernij, eenmaal, langzaam maar zeker, door
het Christendom vernietigd, is uit zijn eerloos graf opgedolven; eenige
weinige wetten van buitensporige wreedheid, zoo als Rome ze nimmer
kende, zijn er aan toegevoegd; en thans, door de geheele zuidelijke
Kerk gedoopt en geheiligd, gaat het uit, overwinnende en om te
overwinnen! De eenige magt, die der noordelijke Kerk, is overgebleven,
is de protesterende magt, en zal zij daar gebruik van maken? Vraag het
Traktaatgenootschap of het een traktaat [73]over het zondige
der slavernij wil uitgeven, al zou zulk een traktaat maar alleen
uit de schriften van Jonathan Edwards of Dr. Hopkins worden
zamengesteld! Vraag de Vereeniging der zondagsscholen of zij de feiten
betrekkelijk dit heidendom wil openbaar maken, zoo als zij de feiten
betrekkelijk Burmah en Hindostan geopenbaard heeft! Willen zij? O, dat
zij ja mogten zeggen!
Nu zal het wel niet betwijfeld worden dat al deze treurige
uitkomsten de gevolgen zijn van de voorstellen en beraadslagingen van
goede mannen, die het goede bedoelden; doch men heeft met waarheid
gezegd dat, in gevaarlijke tijden, wanneer één misstap de
noodlottigste gevolgen te weeg brengt, eene goede bedoeling niet
genoeg is.
In de crisis eener ziekte het goede te bedoelen en den lijder te
doen sterven; onder het woeden van een storm het goede te bedoelen en
het schip te doen stranden; in een grooten zedelijken strijd het goede
te bedoelen en den strijd te verliezen;—dit zijn
betreurenswaardige zaken. Door onze schuld gaat het schip te
gronde—door onze schuld wordt de strijd verloren. Een
weinig meer slapens, een weinig meer sluimerens, een weinig meer
handenvouwens al nederliggende, en wij zullen in de draaijing van dien
maalstroom ontwaken die slechts één uitgang
heeft—naar den afgrond!
Er is nog één ligchaam van Christenen, welks invloed
wij niet beschouwd hebben, en dat wel van een zeer
aanzienlijk,—de Congregationalisten van Nieuw-Engeland en van het
Westen namelijk. Uit den aard zelve van het Congregationalisme kan het
geen zoo eenstemmig getuigenis geven als het Presbyterianisme; maar
toch heeft het Congregationalisme zich tegen de slavernij geuit.
Individuëele ligchamen hebben zeer sterk gesproken, en
individuëele geestelijken nog sterker. Zij hebben vertoogen bij de
Algemeene Vergadering ingeleverd, en hebben zeer sterke
anti-slavernijgezinde bladen. Doch, den geheelen staat van het openbaar
gevoelen, den dringenden aard der zaak, en de geweldige kracht en drang
van al de slavernij begunstigende oorzaken in aanmerking genomen, mag
men vragen of de hevigheid en kracht van het getuigenis van het
Congregationalisme, als ligchaam beschouwd, wel gelijk stond met
de vreeselijke dringende noodzaak? Het heeft zeer volledige en
duidelijke [74]getuigenissen opgeteekend over de rampen der
slavernij; doch er is meer noodig dan getuigenissen. De
Presbyteriaansche Kerk bezit een overvloed van opgeteekende
getuigenissen, even zoo goed en even zoo sterk als die het
Congregationalisme heeft doen hooren. De Presbyteriaansche Kerk der
„New School” heeft voor het minst even zoo vele
anti-slavernijgezinde mannen, even zoo vele sterk anti-slavernijgezinde
nieuwspapieren gehad als de Congregationale; en de Presbyteriaansche
Kerk heeft eene beproeving voor deze zaak doorgestaan, waaraan de
Congregationale nooit was blootgesteld. Zij heeft slavenhouders in hare
gemeenschap gehad, en van deze proef is de Congregationale, tot nog
toe, zoo goed als vrij gebleven. Had het Congregationalisme, van dit
vrije standpunt, niet een getuigenis moeten geven dat meer dan gelijk
stond? Had het niet meer moeten doen dan betuigen?—had het niet
voor de zaak moeten strijden? Had het, zoo als de drie honderd dapperen
in Thermopylae, alleen gelaten om Griekenlands vrijheid te verdedigen,
toen al de anderen gevloden waren, niet hart en ziel, ligchaam en
geest, voor de goede zaak moeten over hebben? Heeft het zulks
gedaan?
Breng den ijver door het Congregationalisme aan andere vraagstukken
te koste gelegd, eens in vergelijking met den ijver aan deze zaak
besteed. Dr. Taylor leerde dat alle zonde in zondigen bestaat, en dat
er daarom geene zonde kon zijn, tot dat een persoon gezondigd had; en
Dr. Bushnell opperde eenige wijzigingen van het leerstuk der
Drieëenheid, die niemand regt scheen te begrijpen. De
„Presbyteries” van Zuid-Carolina leeren dat God de
slavernij goedgekeurd, en door het voorbeeld van patriarchen en
profeten gewettigd heeft. Verondersteld nu dat dit altemaal ketterijen
zijn, welke daarvan is dan wel de ergste?—Welke daarvan zal de
ergste praktikale gevolgen te weeg brengen? En, zoo het
Congregationalisme deze ketterij bestreden had zoo als sommige zijner
leiders Dr. Bushnell en Dr. Taylor bestreden hebben, zou de strijd dan
niet met meer ijver gevoerd zijn? Zijn deze beide mannen niet als
gevaarlijke ketters ten toon gesteld, als leeringen predikende die tot
ongeloof leiden? En, eilieve, waartoe leidt dan die andere
leerstelling? Zoo zeker als er een God in den hemel is, zoo zeker is
het, dat, zoo de Bijbel inderdaad de slavernij verdedigde, ieder
eerlijk en gevoelig mensch [75]al sedert vijftig jaren herwaarts
een ongeloovige zou geweest zijn.
Is derhalve de invloed van het Congregationalisme geëvenredigd
geweest aan den aard en de dringende gewigtigheid der zaak? Maar de
laatst gehoudene bijeenkomst van Congregationalisten te Albany, waarop
leeraars uit Nieuw-Engeland en uit de westelijke Staten verschenen,
drukte zich stelliger en beslissender uit. Zie hier haar besluit:
Is besloten, dat, naar het gevoelen dezer
Vergadering, het doel des Evangelies, waar het in zijne zuiverheid
gepredikt wordt, daarheen strekt om alle maatschappelijke gebreken te
verbeteren, en de zonde in alle hare vormen te dooden; en dat het de
pligt der Zendeling-genootschappen is, de kerken in slaven-houdende
Staten behulpzaam te zijn in de ondersteuning alleen van zulke
leeraars, die het Evangelie alzoo zullen prediken, en de regelen en de
aanwending der Evangelische tucht alzoo zullen inscherpen, dat zulks,
onder den Goddelijken zegen, zijne volle uitwerking hebbe tot opwekking
en leiding van het zedelijk gevoel met betrekking tot de slavernij, en
tot bevordering der spoedige vernietiging van dat verbazende kwaad; en
dat daar, waar het een leeraar niet geoorloofd is alzoo te prediken,
hij, overeenkomstig de vermaning van Christus, „uit die stad
vertrekke.”
Dit besluit geeft in vele opzigten stoffe tot hoop en blijdschap.
Het werd door eene zeer groote kerkelijke vergadering genomen, de
grootste, die ooit in dit land bijeen kwam, en die het gansche
Congregationalisme der Vereenigde Staten vertegenwoordigde; terwijl de
aanleiding tot hare bijeenkomst, in zeker opzigt als de aanvang een
nieuw tijdperk in het bestaan dezer gezindheid mogt beschouwd
worden.
Het besluit werd met eenparige stemmen genomen. Het is zeer bepaald
in zijne uitdrukking, en beoogt practische werkzaamheid, die juist
behoefte is. Het zegt, dat het geene leeraars in Slavenstaten
ondersteunen wil, wier prediking niet strekt tot vernietiging der
slavernij; en dat, zoo hen geene vrije prediking daartegen vergund
wordt, zij vertrekken moeten.
Dat het alzoo gewonnen terrein krachtdadig zal verdedigd worden, is
af te leiden uit het feit, dat de „Home
Missionary Society,” die het orgaan van dit ligchaam,
zoowel als van de [76]„New
School” der Presbyteriaansche Kerk is, in hare
instructiën voor de zendelingen in Slavenstaten, eene bepaalde
stelling ten opzigte van dit onderwerp genomen heeft. In hun verslag
van Maart 1853 worden die instructiën met bekwaamheid op den
voorgrond gesteld. Toen zij, in 1850, door een der Slavenstaten werden
aangehaald ten gunste van zendelingen, die de slavernij wilden
daarlaten, werd er, in de beslissendste bewoordingen, op geantwoord,
dat men daar niet in treden konde; dat men, integendeel, begrijpen
moest, dat een voornaam doel in de afvaardiging van zendelingen naar de
Slavenstaten, is, de maatschappij, zoo veel zulks mogelijk is, van de
zonde onder alle gedaanten te bevrijden, en dat, „zoo men het
stilzwijgen over de slavernij naar buiten bewaren wilde, een der
grootste beweegredenen om zendelingen naar de Slavenstaten af te
vaardigen, of ze daarin te houden, zou zijn weggenomen.”
Wijders gebood de Maatschappij haren zendelingen om, zoo men hen in
de eene stad of dorp niet over dit onderwerp hooren wilde, naar eene
andere te gaan; terwijl zij hare overtuiging uitdrukte, dat hare
zendelingen er aanvankelijk in geslaagd zijn om de gewetens der
menschen wakker te maken. Zij zegt, dat zij de zaak steeds levendig
houden, dat zij ze niet laten rusten, omdat het een teeder onderwerp
is, maar dat zij hunne conscientiën kwijten, hetzij dan dat hunne
boodschap een goed onthaal vindt, of dat zij hen, zoo als in sommige
gevallen, aan tegenstand, verdrukking of persoonlijk gevaar blootstelt;
en dat, waar men hunne pogingen niet heeft willen toelaten, zij, in
herhaalde gevallen, als eene groote opoffering, hunne stelling verlaten
hebben, en naar andere streken vertrokken zijn. In hun verslag van dit
jaar deelen zij ook brieven mede van leeraars in slaven-houdende
Staten, waaruit blijkt, dat zij, ondanks veel tegenstand, zich het regt
verzekerd hebben, om hunne gevoelens over dit onderwerp openlijk te
prediken en te verbreiden.
Een dier zendelingen, van de slavernij sprekende, zegt: „Wij
zijn vast besloten, om dit groote struikelblok uit onzen weg te ruimen,
of onder de poging te bezwijken. Als Christenen en als vrijmannen
willen wij deze schandvlek op onze godsdienst en wetten niet langer
dulden.”
Dit is een edel standpunt. [77]
Doch, terwijl wij de protesterende magt beschouwen, mogen wij ook de
Schotsche afgescheidenen en „Covenanters” niet vergeten,
die, met eene standvastigheid en vastbeslotenheid, het kroost der oude
Schotsche belijders waardig, zich van de zonde der slavernij rein
gehouden, en er eenparig tegen geprotesteerd hebben. En laat ons niet
minder opmerken, dat de Kwakers een maatregel volgden, die hun gansche
ligchaam van de zonde der slaven-houding bevrijd hield; aldus aan al de
andere gezindheden toonende, dat wat eenmaal gedaan werd, weder gedaan
kan worden. Alzoo zijn er, onder alle kerkelijke gezindheden,
individuëele leeraars en Christenen, in uren die der menschen
zielen beproefden, met hun getuigenis opgetreden. Albert Barnes, in
Philadelphia, te midden eener groote, rijke gemeente op de grenzen van
een Slavenstaat gevestigd, en onder al de verlokkingen tot
medepligtigheid, die er zoo menigeen tot zwijgen bragten, is in kalme
getrouwheid opgestaan, en heeft den geheelen raad Gods in deze zaak
verkondigd. Ja, nog meer: hij teekende zijn plegtig protest aan, dat
„GEENE INVLOEDEN BUITEN DE KERK DE SLAVERNIJ EEN
UUR LANG KONDEN STAANDE HOUDEN, ZOO ZIJ ZELVE ZE NIET STAANDE
HIELD;” en in de laatste zitting der Algemeene
Vergadering, die te Washington bijeen kwam, hield hij, in spijt van
alle staatkundige inblazingen, de Presbyteriaansche Kerk de sterkte
harer laatste verklaringen voor, en verklaarde het haar pligt, de
volkomen vernietiging der slavernij door de geheele wereld te
beproeven. Zoo leide, in het donkerste uur, Dr. Channing te Boston een
edel getuigenis af, dat zijn naam onsterfelijk zal maken. Zoo vormden,
in Illinois, E. P. Lovejoy en Edward Beecher, met hunne vrienden, de
„Illinois Anti-slavery Society”
onder zamenrottingen van het gemeen, en met gevaar van hun leven,
terwijl, weinige uren later, Lovejoy, bij de verdediging der twee malen
vernielde drukpers der abolitionisten, doorschoten werd. In de
Presbyteriaansche kerk der „Old School” hebben William en
Robert Breckenridge, de President Young, en anderen, ten voordeele der
emancipatie in Kentucky gepredikt. In de Methodistische Kerk hield Le
Roy Sunderland zijn dagblad onder den ban zijner superieuren staande,
terwijl eene premie van vijftig duizend dollars op zijn lijf gesteld
was. De zachtmoedige, geduldige Torrey stierf in eene gevangenis,
zeggende: „Zoo ik een misdadiger [78]ben, ben ik een
groot misdadiger, want ik heb vier honderd slaven aan de vrijheid
geholpen, die, zonder mij, als slaven zouden gestorven
zijn.” Dr. Nelson werd door het gepeupel uit
Missouri verdreven, om zijne moedige prediking der waarheid op
slavenbodem. Deze allen behoorden tot de leeraars, en zij zijn niet de
eenige. Jezus Christus heeft ons nog niet geheel verlaten. Er zijn er,
die de vreugde hebben leeren kennen van voor eene goede zaak schande te
lijden en den dood te trotseren.
Er zijn dus ondeelige Christenen geweest, die voor deze heilige zaak
niets te dierbaar geacht hebben. Getuige Richard Dillingham en John
Garette, en eene schare anderen, die met vreugde de berooving hunner
goederen hebben aangezien.
Maar niettegenstaande dit alles blijft het de vreeselijke waarheid,
dat alles, wat tot dusverre door de kerk gedaan is, het kwaad niet
merkbaar heeft doen verminderen. Het groote systeem is sterker dan
ooit. Het is, zoo als algemeen bekend is, de heerschende magt der
natie. De geheele magt van het gouvernement, en de geheele magt van den
rijkdom, en de geheele magt van de fashion, en de
practisch-organische werking der groote kerkelijke ligchamen, zijn alle
denzelfden weg opgegaan. De Kerk wordt gemeenzaam genoemd, als aan de
zijde der slavernij te staan. Staatslieden vóór en tegen
het vraagstuk hebben dit als een bewezen feit vermeld. De ongeloovigen
wijzen er met triomferenden blik op; en Amerika aanschouwt nog eene
andere klasse van ongeloovigen—eene klasse, die alleen onder zulk
een invloed ontstaan kon. Mannen, wier geheele leven slechts
ééne studie en praktijk van weldadigheid is, worden nu
onder de ongeloovigen gerangschikt, omdat de gesteldheid der kerkelijke
organisatiën het Christendom valschelijk voorstelt, en zij zich
van de kerk afscheiden. Wij willen geene verdediging inbrengen voor
zoodanige ongeloovigen, die bloot anti-slavernijgezinden ijver voor
hunne Godsdienst houden, en onder dit masker een boosaardigen haat
jegens het ware Christendom verbergen. Maar zulke verdedigingen van de
slavernij uit den Bijbel, als waarmede sommige leden der Amerikaansche
geestelijkheid zijn opgetreden, zijn juist geschikt om alle eerlijke en
regtschapene lieden tot ongeloovigen te maken. De ongeloovigen uit
vroegere tijden waren niet veel te duchten, maar zulke ongeloovigen als
deze, [79]zijn niet te verachten. Wee der kerk, wanneer
het zedelijk allooi van den ongeloovigen beter is, dan dat van den
Christenbelijder! want het eenigste harnas, dat voor het ongeloof
altoos onverwinnelijk was, is het harnas der
regtvaardigheid.
Laat ons zien welke practische uitwerking thans door de kerkelijke
organisatiën wordt te weeg gebragt. Waarop vertrouwen Bruin en
Hill, Pulliam en Davis, Bolton, Dickens & Co., en
Matthews, Branton & Co., om hunne slavenfokkerijen en
slavenloodsen vol, en hun vertier levendig te houden? Is het te
veronderstellen dat zij geene menschen zijn zoo als wij? Beven zij niet
somtijds bij de geduchte uitwerkselen van vrees, en wanhoop, en
zielsangst, waarvan zij getuige zijn wanneer zij, in de diepten dier
vreeselijke slavengevangenissen, levende harten van een scheuren? Wat
onderdrukt dan de gewetens dier handelaars? Het is het algemeen
gevoelen van de maatschappij waarin zij leven; en dat algemeen gevoelen
wordt door leeraars en ledematen der Kerk gevormd. De handelaar
bespeurt duidelijk genoeg een logisch verband tusschen de verklaringen
der kerk en de praktijk van zijn handel. Hij ziet duidelijk genoeg dat,
zoo de slavernij door God wordt goedgekeurd, en het regtmatig is haar
in een nieuw grondgebied op te rigten, het ook regtmatig is de middelen
te bezigen die daartoe strekken; en, daar de slaven in Texas niet aan
de struiken groeijen, het noodig is dat er handelaars zijn om er
troepen van te vergaderen en ze derwaarts te brengen; en, daar zij niet
altoos geheele familiën kunnen nemen, het noodig is dat zij ze van
elkander scheiden; en, daar de slaven door geene zedelijke overreding
daartoe te krijgen zijn, het noodig is dat zij er toe gedwongen worden;
en, waar zachte dwang niet helpen wil, zij gegeeseld en gepijnigd
moeten worden. Van daar mondproppen, duimschroeven, ketenen,
bloed,—alles als noodzakelijke middelen ter uitvoering van
hetgeen Christenen zeggen dat God goedkeurt.
Ziedaar de eene zijde van de redenering. Bezien wij nu ook de
andere. De „Presbyteries” van Zuid-Carolina en Mississippi
houden gevoelens staande, die, bij wettige gevolgtrekking, den
slavenhandelaar stijven. De Algemeene Vergadering der „Old
School” houdt, zonder tucht of protest, met deze
„Presbyteries” gemeenschap. De Vergadering der „New
School” [80]betuigt hare bereidvaardigheid tot
hereeniging met de „Old School,” terwijl zij te gelijker
tijd het slavernij-systeem eene verfoeijelijkheid, eene zware schending
der heiligste regten, en zoo voorts noemt. Welnu, dan is de keten zoo
juist gesloten, als hij behoort. Alle schakels zijn er in; ieder vindt
er zijne plaats, en zegt juist wat noodig is, en niets meer. De
handelaar verrigt den stuitenden arbeid, de zuidelijke Kerk verdedigt
hem, en de noordelijke Kerk verdedigt de zuidelijke. Ieder doet zoo
veel voor de slavernij als hij kan, naar mate van de ruimte, waarin hij
zich beweegt. Ziedaar de practische uitkomst van de zaak.
Het treurigste van de zaak is, dat, terwijl een groot ligchaam van
mannen der „New School,” en ook vele der „Old
School,” besliste anti-slavernijgezinden zijn, deze tot de
kerkelijke gezindheid betrekkelijke stelling hun invloed naar de andere
zijde overbrengt. Hun invloed volgt dien der Algemeene Vergadering. De
volgende aandoenlijke brief werd door dien uitmuntend vromen man, Dr.
Nelson, geschreven, wiens werk over het ongeloof een der krachtigste
populaire stemmen is, die ooit verschenen zijn:
Ik heb meer dan veertig jaren in Noord-Carolina
gewoond, ben met het stelsel gemeenzaam bekend, en kan naauwelijks aan
zijne uitwerkselen denken, zonder tranen te storten. Het veroorzaakt
mij eene grievende smart, aan mijne eigene arme slaven te denken, voor
welke ik reeds jaren lang gepoogd heb een vrij verblijf te zoeken. Het
treft mij met even zoo veel verbazing als afschuw, te hooren, dat
lieden uit het Noorden zoo ligt over de slavernij denken. Hadden zij er
zoo veel van gezien en ondervonden als ik, zij zouden er zoo niet over
spreken, ten ware zij ongevoelig mogten zijn voor de diepste ellende en
vernedering der menschheid, en dood voor de Godsdienst en
menschlievendheid des Evangelies. Doch vele hunner doen juist wat de
onbarmhartigste tirannen van het Zuiden het meest verlangen. Deze
dwingelanden zouden hen volstrekt niet als advocaten of verdedigers der
slavernij begeeren op eene ongeschikte wijze. Dit zou eene
slechte staatkunde met het Noorden zijn. Het verwondert mij dat Gerrit
Smith de slavernij zoo veel beter verstaan zou, dan de meeste lieden
uit het Noorden. Hoe [81]waar was zijne opmerking bij
zekere gelegenheid, dat het Zuiden in zijne vuist lacht, bij het
denkbeeld, welke dupes, met betrekking tot het ware karakter der
slavernij, zij onder de bevolking van het Noorden maken! Wel maakte Mr.
Smith de opmerking, dat het systeem, in zijn grondbeginsel logisch
voortgezet, even zoo goed den blanken arbeidsman tot slaaf zou maken,
als den Afrikaan. Maar, zoo het niet door het Noorden ondersteund
wierd, zou het bloedige stelsel op eenmaal instorten; en van alle
pogingen van openbare ligchamen in het Noorden om de slavernij staande
te houden, is die van de „Connecticut General Association”
de beste. Ik heb in dat soort nooit iets beters bewerkt gezien, dan
hare besluiten van Junij 1836. Voorzeker zou het Zuiden nooit iets
doelmatigers hebben kunnen wenschen; maar onder alle noordelijke
periodieke bladen, komt aan den New-York Observer de
voorkeur toe, als een krachtige steun der slavernij. Ik twijfel bijna
of dat blad niet meer doet dan al het overige te zamen, om het
verschrikkelijke stelsel in leven te houden; het is juist de hulp, die
het Zuiden verlangt. Zijne mishandeling der abolitionisten is muziek in
zuidelijke ooren, die als een toovermiddel werkt; maar niets evenaart
zijn gerevel over de „Godsdienstige voorregten en het
onderwijs” der slaven in het Zuiden, en niets kon (voor de zaak
van vrijheid en Godsdienst) valscher en honender zijn, dan de indruk,
dien het nopens dat onderwerp maakt. Ik zeg, wat ik weet, wanneer ik
over deze zaak spreek. Ik ben met den Godsdienstigen toestand der
slaven van nabij bekend geweest, dewijl het mijne vaste gewoonte was,
de leerredenen te hooren, die tot hen gehouden werden; en ik verklaar
plegtig, dat ik, gedurende de veertig jaren van mijn verblijf en
opmerking in deze streken, geene enkele dier leerredenen hoorde, die
niet met de verpligtingen en pligten der slaven jegens hunne meesters
was opgevuld. Inderdaad, nooit hoorde ik eene leerrede tot slaven,
waarin de gehoorzaamheid der slaven aan hunne meesters niet tot de
grond- en hoofdwet van de Godsdienst gemaakt werd. Ieder opregt en
verstandig mensch moge beslissen, of zulk eene prediking, wat het
Godsdienstige betreft, niet erger is, dan in het geheel geene.
Nog eens: het is wonderbaarlijk hoe de ligtgeloovigheid [82]van het Noorden voor misleiding bloot staat met
betrekking tot de zachte behandeling der slaven. Ik voor mij kan
de schijnbare tegenstrijdigheden ophelderen, bij schrijvers te vinden,
die het Zuiden bezocht of daar vertoefd hebben. De „meerderheid
der slaven-houders, zeggen sommige, „behandelen hunne slaven met
zachtheid.” Dit moge in sommige Staten en districten waarheid
zijn, wanneer men alle kwestiën van behandeling, uitgezonderd
zulke, die het ligchaam betreffen, ter zijde stelt. En toch zal,
in een district waar de „meerderheid der slaven-houders”
goedaardig is, de meerderheid der slaven in dat district met
wreedheid behandeld worden. In vele zulke gevallen is dit de waarheid,
dat, terwijl daar dertig menschen kunnen zijn, die ieder maar
één slaaf hebben als huisbediende, één
enkel man in hunne buurt honderd slaven, alle veld-arbeiders,
kan hebben, die, slecht gevoed, bovenmatig werken moeten, en op de
wreedste wijze gegeeseld worden. Dit is het, wat ik dikwijls heb
bijgewoond. Om een voorbeeld te geven van den vreeselijken invloed der
slavernij op den meester, zal ik een Presbyteriaansch ouderling
aanhalen, die voor een der beste menschen in dien omtrek gehouden
werd—een zeer goedaardig meester. Ik werd bij zijn sterfbed
geroepen om zijn testament te schrijven. Hij had eene huis-slavin, waar
hij veel werk van scheen te maken. Nadat al de overige beschikkingen
gemaakt waren, hield de ouderling eene poos op, als in twijfel staande,
wat hij met „Su” doen zoude. Ik was in de aangename
verwachting, dat hij den mond zou openen tot het woord
„vrijheid;” maar wie schetst mijne verbazing, toen ik den
meester hoorde uitroepen: „Wat zal ik met „Su”
aanvangen? Ik ben bevreesd, dat zij nooit onder een meester zal
geraken, die streng genoeg voor haar is.” Zal ik zeggen, dat
beide, de stervende ouderling en zijne „Su,” ledematen van
dezelfde kerk waren, en dat de laatste nog onlangs de zinnebeelden van
de stervende liefde eens Zaligmakers uit handen van den eersten
ontvangen had!
Al dit temporiseren en toegeven heeft verschooning gevonden onder
den dekmantel van broederlijke liefde. Welk eene verschooning voor ons,
noordelijke vrije lieden! Denken wij, dat het slavernij-systeem zulk
eene gelukkige, begeerlijke zaak [83]voor onze broeders en
zusters in het Zuiden is? Kunnen wij op onze algemeene scholen, onze
nette, welvarende steden en dorpen, onze deftige, verstandige, hunne
waarde gevoelende pachters en handwerkslieden, telgen van den vrijen
arbeid, den blik vestigen, en de slavernij als een zegen voor onze
zuidelijke broeders beschouwen? Dat systeem, dat de geheele lagere
klasse der blanken tot bedelaars maakt, dat als een vloek op den grond
zelven drukt, dat, zoo als de kever, de rups en de sprinkhaan, alles
verteert, wat het vóór zich vindt—dat algemeene
scholen onmogelijk maakt, zoo als bijkans ook de prediking des
Evangelies—dit systeem zou een zegen zijn! Zou de broederlijke
liefde van ons eischen het Zuiden in de ondersteuning er van te
helpen?
Beschouwen wij eens den invloed der opvoeding, waaronder zulke
kinderen als Eva en Henry daar moeten opgroeijen! Wij spreken van wat
menige zuidelijke moeder gevoelt, van wat het hart van menigen
zuidelijken vader bedroeft. Er is over den invloed der slavernij op de
familie van den slaaf gesproken. Er zijn er, die, zoo zij wilden, van
haren invloed op de familie van den meester zouden kunnen spreken, maar
die daar altoos het stilzwijgen over bewaren. Het doet het harte wee,
geslachten bij geslachten van beminnelijke, edelaardige kinderen aan
zulke invloeden te zien blootgesteld. Welk een land zou het Zuiden niet
zijn, zoo het zich onder dezen vloek ontwikkelen konde! Zoo het
zuidelijk karakter, zelfs onder al deze nadeelen, zooveel edels
behoudt, en zooveel, dat zelfs tot in zijne gebreken schittert, wat zou
het dan niet onder vrije instellingen zijn?
Wie zijn de echte, de trouwe, de edele beminnaars van het Zuiden?
Zij, die het met al deze gebreken en bezwaren liefhebben, of zij, die
de oogen vestigen op het schitterend ideaal van wat het zou kunnen
zijn, en die zeggen, dat deze gebreken het niet van nature aankleven?
Is het ware liefde jegens een vriend, het geraaskal zijner koortsige
ijlhoofdigheid voor een echt staal van zijnen geest aan te nemen? Is
het ware liefde, zijne ziekelijke misvorming een staal van zijne
gezondheid te noemen? Is het geene betere liefde, te zeggen:
„Deze vloek is geen deel van onzen broeder; hij onteert hem; hij
doet hem onregt; hij doet hem voor het oog van alle natiën in een
valsch daglicht verschijnen. Wij beminnen zijn beter [84]deel, en willen met zijnen verrader geene
gemeenschap hebben. Zoo handelt de ware, regtschapene, Christelijke
liefde.”
Maar welligt zal men zeggen: „De onderneming der abolitie werd
in een verkeerden geest, door roekelooze, bemoeizieke, onbeschaamde
geestdrijvers begonnen?” Welnu, veronderstelt dat dit zoo ware,
hoe kwam het zoo? Zoo de Kerk van Christus haar op de regte
wijze had aangevangen, dan zouden deze zoogenaamde geestdrijvers
haar niet verkeerd hebben aangevat. Als, onder eene doodelijke
pestziekte, de regte geneesheeren geene artsenijen voorschrijven, dan
zal iedereen—mannen, vrouwen en kinderen—ze voorschrijven,
omdat er iets moet gedaan worden. Zoo de Presbyteriaansche Kerk, in
1818, den maatregel van de Kwakers gevolgd had, zou er nooit eenige
geestdrijverij hebben plaats gehad. De Kwakers hebben alles door
broederlijke liefde gedaan. Zij hebben de ketenen van den Mammon in het
vuur eener Goddelijke liefde doen smelten. Toen Christus, na al de
krachtige daden, die Hij verrigt had, Jerusalem binnentrok, hieuw de
menigte palmtakken af, en juichte: Hosanna! terwijl al de zoogenaamde
betere klassen onverschillig of vijandig waren. Er was een
alleronwelvoegelijkst geweld. Tot zelfs de kinderen deelden in de
geestdrift, en riepen hunne Hosanna’s in den tempel. Dit was in
strijd met alle kerkelijke regelen. Het was een hoogst ongepaste staat
van zaken. De opperpriesters en schriftgeleerden zeiden tot Jezus:
„Meester, bestraf uwe discipelen.” Maar zijn zachtmoedig
oog bliksemde, terwijl Hij antwoordde: „Ik zegge
u, dat zoo deze zwegen, de steenen haast roepen
zouden.”
Neem eens, dat er in de straten van Boston een brand uitbarstte, en
dat zij, aan wie de sleutels der brandspuit-bewaarplaats en het bevel
over de spuitgasten is toevertrouwd, in een afgelegen gedeelte der stad
vergaderd zijn, om over het algemeene welzijn te beraadslagen. De kreet
van „brand!” bereikt hen, maar zij houden dien voor een
valsch alarm. De brand is er daarom niettemin. Hij slaat voort, en
woedt, en knettert, en kraakt, tot dat ieder in de buurt ziet, dat er
iets gedaan moet worden. Eenige weinige stoute aanvoerders breken de
deuren der brandspuithuizen open, halen de spuiten er uit, en beginnen,
geregeld of ongeregeld, in het vuur te spuiten. Maar de brand wint
gestadig veld. Boden vliegen met hijgenden spoed de vergaderzaal dier
beraadslagers binnen, en berispen hen [85]in de weinig
uitgezochte bewoordingen van schrik en angst, over hunne
werkeloosheid.
„Mijn hemel!” zegt een deftig lid der Vergadering,
„welk eene afschuwelijke taal durven die menschen
gebruiken!”
„Zij verraden een zeer slechten geest,” merkt een ander
op; „wij kunnen ons in zulk een staat van zaken onmogelijk met
hen vereenigen.”
Hier spoeden de ijverigste leden van de Vergadering naar buiten, om
te zien of de zaak inderdaad zoo is; en binnen weinige minuten komen
zij terug, zoo mogelijk nog ernstiger dan de overigen.
„O! er is brand!—een ontzettende, vreeselijke brand! De
stad staat in vlammen,—mannen, vrouwen, kinderen, alles verbrandt
en vergaat! Komt naar buiten, naar buiten! Zoo waarachtig als de Heere
leeft, er is maar ééne schrede tusschen ons en den
dood!”
„Ik ga niet naar buiten; ieder die het doet, wordt
krankzinnig,” zegt er een.
„Ik heb opgemerkt,” zegt een ander, „dat, zoodra
iemand naar buiten gaat, om te zien, hij even zoo opgewonden
geraakt;—ik wil niet gaan zien.”
Maar onder dit spreken is de woedende brand tot in hunne buurt zelve
doorgedrongen. De roode weêrschijn kleurt hunne vensters. En nu,
geheel wakker gemaakt, staan zij op, en beginnen uit te zien.
„Wel, er is brand, dat lijdt geen twijfel,” zegt
er een.
„Er moet iets gedaan worden,” zegt een ander.
„Ja,” zegt een derde; „zoo ik mij maar niet onder
zulk een janhageltroep mengen moest, zou ik meê
helpen.”
„Op mijn woord,” zegt een vierde, „er zijn
vrouwen onder de menigte, die emmers water aandragen! Ziedaar,
eene vrouw klimt op een ladder, om die kinderen te redden. Welk eene
onwelvoegelijkheid! Zoo zij fatsoenlijk met de zaak te werk gingen,
zouden wij hen bijstaan.”
En nu komen uit Charlestown de brandspuiten en bluschcompagniën
aanrukken.
„Welk eene onbeschaamdheid van Charlestown,” zeggen deze
mannen, „om die dingen hier naar toe te sturen, even alsof wij
onzen eigen brand niet blusschen konden! Er is ten hunnent even zoo
goed brand, als bij ons.” [86]
En nu razen en woeden de vlammen, en slaan van weêrskanten der
straat in elkander. Zij tasten de torens aan, en schitteren met
helschen gloed door de kerkvensters.
„Om ’s Heeren wille, DOET
IETS!” is de kreet. „Rukt die huizen omver! Laat dat
geheele blok pakhuizen met buskruid in de lucht vliegen! Iets om
te stuiten!”
„Zie nu eens aan, welke ultra-radicale maatregelen zij willen
te werk stellen,” zegt iemand van die toeschouwers.
Brave lieden, die in het heetste van den brand gevlogen zijn, komen
er uit, en vallen dood op de straat neder.
„Het zijn onhandelbare enthousiasten. Zij hebben in
vermetele driestheid hun leven weggeworpen,” zegt een ander.
Zoo, o Kerk van Christus, brandt dat verschrikkelijke vuur! Altoos
brandt, brandt, brandt het over kerk en altaar; brandt het over markt
en raadhuis; verteert het de vrijheid, verteert het de Godsdienst!
Geene aardsche handen hebben dat vuur ontstoken. Uit zijne
breede vlammen en wolken van zwavelachtigen rook, staart het oog van
dien VIJAND u aan, die een moordenaar was van
den beginne. Het is een vuur, dat BRANDT TOT IN DE
ONDERSTE HEL.
Kerk van Christus, er was eens een uur, dat gij dien brand
zoudt hebben kunnen dempen. Nu—staat gij daar als een verslagene
sterke; als een sterke, die niet helpen kan. Maar de hope Israëls
is niet dood. Zijn redder in den nood leeft nog.
Als iedere Kerk in ons land met rouwfloers behangen ware; als ieder
Christen zich in rouwgewaad hulde; als „de priester weenen zoude
tusschen het voorhof en den altaar,” en zeggen: „Spaar uw
volk, o Heere, en geef uw erfdeel den Heidenen niet
over!”—dan zou dit alles geen te groote rouw zijn voor zulk
een tijd als deze.
O, Kerk van Jezus! laat het u ter harte gaan, wat in uw midden
gezegd is. Welk eene ketterij hebt gij in uwen boezem toegelaten!
Uw God de verdediger der slavernij!—uw God de
beschermer der slavenwet! Gij hebt toegelaten, dat men den naam uws
Gods lasterde. Gij hebt valsch getuigenis toegelaten tegen uwen
Verlosser en Heiligmaker. De Heilige Drieëenheid in den hemel is
in uw midden snood gelasterd geworden; en die God, wiens Troon geducht
is in geregtigheid, is tot hoofd en leidsman der onderdrukking
gemaakt.
Dit is eene zonde jegens elken Christen op de gansche aarde.
[87]
Waarom beminnen en aanbidden wij boven alle dingen onzen God? Waarom
zeggen wij tot Hem, uit de diepte onzer ziele: „Wien heb ik
nevens U in den hemel; nevens U lust mij ook niets op aarde?” Is
dit eene loondienst?—Is het eene slaafsche en kruipende
eerbetooning, omdat Hij groot en rijk en magtig is, en wij niet anders
durven? Zijne oogen zijn als vuurvlammen; Hij leest in het
binnenste der ziel, en wil zulk eene vereering niet aannemen. Uit den
grond onzer harten aanbidden en beminnen wij Hem, omdat Hij heilig,
regtvaardig en goed is, en den schuldigen niet onschuldig houdt. Wij
beminnen Hem, omdat Hij de Vader der weezen, de Regter der weduwen is;
omdat Hij de gevallenen doet opstaan en de nedergebogenen verheft. Wij
beminnen Jezus Christus, omdat Hij het onbevlekte Lam, de gansch
beminnelijke is. Wij beminnen den Heiligen Trooster, omdat Hij komt om
de wereld te overtuigen van zonde, van geregtigheid en van oordeel. O,
heilige Kerk, algemeen, door alle landen en natiën! O, gij groote
wolke van getuigen, uit alle volkeren, talen en tongen!—in vele
leeringen onderscheiden, maar vereenigd in den jubel: het Lam, dat
geslacht is, is waardig te ontvangen de lof, de eer, de aanbidding,
want Hij heeft ons van alle ongeregtigheid
verlost!—ontwaakt!—staat op!—zwijgt niet!
Getuigt tegen deze ketterij der latere tijden, die, zoo het mogelijk
ware, zelfs de uitverkorenen verleiden zoude. Uw God, uwe eere is
gelasterd. Antwoordt met de stem van vele wateren en van magtige
donderslagen! Antwoordt met de hemelsche schare, die niemand tellen
kan, die dag en nacht uitroept: Heilig, heilig, heilig!
regtvaardig en waarachtig zijn uwe wegen, Gij Koning der
heiligen! [88]
Steeds zijn bij hem negers te koop.